De Leuenberger Konkordie - hwba-vriezenveen - Welkom

schoppen, in opdracht van het evangelie, maar op grond van menselijk recht, gegeven door
de koningen en keizers tot het burgerlijk beheer van hun bezittingen. Dat^is een andere
functie dan de dienst van het evangelie. Wanneer daarom naar de jurisdictie van de bis-
schoppen gevraagd wordt, moet onderscheid gemaakt worden tussen het burgerlijk
bestuur en de kerkelijke jurisdictie.Volgens het evangelie, of, zoals men zegt, naar godde-
lijk recht, komt deze jurisdictie de bisschoppen toe, als diegenen aan wie de dienst van
Woord en sacrament toevertrouwd is. Zij hebben de macht om zonden te vergeven, leer
die afwijkt van het evangelie te verwerpen, goddelozen, van wie de goddeloosheid bekend
is, van de kerkelijke gemeenschap uit te sluiten, niet op grond van menselijk gezag, maar
op gezag van het Woord. In deze zaken zijn de kerken genoodzaakt op grond van godde-
lijk recht de bisschoppen gehoorzaamheid te bewijzen, volgens de uitspraak: 'Wie jullie
hoort, hoort mij' (Lk. 10:16). Maar wanneer zij iets leren of vaststellen dat in strijd is met
het evangelie, hebben de kerken een bevel van God, dat hen verbiedt te gehoorzamen. Mt.
7: 'Hoedt jullie voor valse profeten' (Mt. 7 : 15). Gal. I: 'Als een engel uit de hemel jullie
een ander evangelie zou verkondigen, hij zij vervloekt' (Gal. I : 8). 2 Cor. 13:'Wij vermo-
gen niets tegen de waarheid, maar wel voor de waarheid' (2 Cor. 13 : 8). Een ook. 'De
macht is ons gegeven om te bouwen, niet om te verwoesten' (2 Cor. 13 : 19). Zo schrij-
ven ook de kerkelijke wetten voor. (Causa II, Quaestio VII, de hoofdstukken Sacerdotes en
Oves). En Augustinus zegt in zijn brief tegen Petilianus:'Men hoeft het niet eens te zijn met
de katholieken, wanneer zij zich ergens in bisschoppen vergissen of iets leren dat in strijd
is met de canonieke Schriften'.
Voorzover de bisschoppen een andere macht of jurisdictie hebben om bepaalde zaken te
berechten, bijvoorbeeld huwelijkszaken of de heffing van de tienden, hebben zij die macht
op grond van menselijk recht. En waar geen bisschoppen meer zijn, zijn de vorsten ertoe
verplicht, desnoods tegen wil en dank, over hun onderdanen recht te spreken, om de
openbare vrede in stand te houden.
Daarnaast wordt erover gediscussieerd, of bisschoppen en priesters het recht hebben
ceremoniën in te voeren in de Kerk, en wetten over voedsel, feesten, de rangorde van
geestelijken etc. op te stellen. Degenen die dit recht toekennen aan de bisschoppen voe-
ren als bewijs deze tekst aan:'Ik heb jullie nog veel te zeggen, maar jullie kunnen het thans
niet dragen; doch wanneer Hij komt, de Geest der waarheid, zal Hij u de weg wijzen tot
de volle waarheid' (Joh. 6 :12,13). Zij halen ook het voorbeeld van de apostelen erbij, die
geboden hebben zich te onthouden van 'het verstikte en het bloed' (Hand. 15 :20, 29).
Men wijst ook op de sabbat, die veranderd is in de dag des Heren, wat schijnbaar in strijd
is met de tien geboden. Met geen enkel argument wordt meer geschermd dan met die
wijziging van de sabbat. Men beweert dat de Kerk en zo grote macht heeft, dat ze zelfs
één van de tien geboden kan opheffen.
Maar in deze strijdvraag leren de onzen dat de bisschoppen niet de macht hebben om iets
vast te stellen dat in strijd met het evangelie is, zoals boven aangetoond is. Dat leren ook
-82-