De Leuenberger Konkordie - hwba-vriezenveen - Welkom

de kerkelijke wetten, Distinctio 9 in zijn geheel. Verder gaat het tegen de Schrift, in voor-
schriften vast te stellen en te verklaren dat men genoegdoening voor de zonden verschaft
of rechtvaardiging verdient, door zich daaraan te houden. Want de eer van Christus' ver-
dienste wordt tekort gedaan, wanneer we menen dat we door dergelijke verplichtingen
gerechtvaardigd worden. Het staat echter vast, dat op grond van deze opvatting de voor-
schriften tot in het oneindige zijn toegenomen, en dat ondertussen de leer over het geloof
en de rechtvaardiging door het geloof onderdrukt zijn. Allengs werden er feestdagen vast-
gesteld, vasten bepaald, nieuwe ceremoniën en nieuwe ordeningen ingesteld, omdat zij die
deze zaken invoerden daarmee de genade dachten te verdienen. Zo groeiden eertijds de
bepalingen over de boete, en daarvan zien we nu nog de sporen in al die werken tot
genoegdoening.
Zij die deze voorschriften invoeren gaan daarmee ook tegen Gods gebod in, wanneer zij
een verband leggen tussen zonde en voedsel, het houden van bepaalde dagen en dergelij-
ke zaken. Zij belasten de Kerk met een wettische slavernij, alsof er onder christenen, ter
verkrijging van de rechtvaardigheid, een levenswijze nodig is, vergelijkbaar met de leviti-
sche, een dienst waarvan God dan het beheer zou hebben opgedragen aan de apostelen
en de bisschoppen. Zo vindt men dat bij sommige theologen, en het schijnt dat ook de
pausen, door zich te spiegelen aan het voorbeeld van de wet van Mozes, voor een deel in
deze val gelopen zijn. Daar komen die dingen vandaan die de mensen zo zwaar belasten:
dat het een doodzonde is, ook wanneer niemand er aanstoot aan neemt, op feestdagen
handarbeid te verrichten; dat bepaald voedsel het geweten bezoedelt; dat vasten, niet
gewoon, maar als boetedoening, een werk is dat God behaagt; dat het een doodzonde is
de gebeden op de vaste tijden te verzuimen; dat zonde in geval van casus reservati alleen
door degene die die reservatie heeft vastgelegd kan worden vergeven - en dat, terwijl het
hier niet om schuld, maar om een kerkelijke straf gaat, zoals de kerkelijke bepalingen zelf
zeggen!
Waar halen de bisschoppen het recht vandaan de Kerk dergelijke voorschriften op te leg-
gen en het geweten in het nauw te brengen, wanneer Petrus zijn discipelen verbiedt een
juk op te leggen, en Paulus zegt dat de macht hun gegeven is om te bouwen, niet om te
verwoesten? Waarom vermeerderen ze dan de zonden met zulke voorschriften?
Toch zijn er duidelijke bewijzen, dat het verboden is verplichtingen op te leggen om God
te behagen of te stellen dat ze noodzakelijk zijn voor het heil. Paulus zegt in Col. 2:'Laat
niemand jullie oordelen op grond van eten, drinken, feestdagen, nieuwe maan of sabbat'
(Col. 2 : 16). En ook:'Als jullie met Christus afgestorven zijn aan de wereldgeesten, waar-
om laten jullie je dan, alsof jullie nog in de wereld leven, geboden opleggen: raak niet aan,
smaak niet, roer niet aan; dat alles zijn dingen, die door het gebruik verloren gaan; het zijn
geboden en leringen van mensen, die een schijn van wijsheid hebben' (Col. 2 :20-23). En
Titus I: 'Leen niet het oor aan Joodse verdichtsels en geboden van mensen, die zich van
de waarheid afkeren' (Tit. I : 14). Christus zegt in Mt. 15 over diegenen, die voorschriften
-83 -