Voorkant scriptie

interviewer wordt dan niet meer erkend door de geïnterviewde (Clayman and Heritage, 2002, 124).
Dergelijke situaties komen vooral voor als de interviewer een stevig oordeel over de mening van een
geïnterviewde geeft, waarmee hij deze het gevoel geeft niet neutraal te zijn.
Interviewer bepaalt de agenda
De interviewer bepaalt de agenda van onderwerpen die aan bod komen. De geïnterviewde is het hier
niet altijd mee eens en zal soms zijn eigen agenda willen hanteren en ook trachten te beginnen. De
interviewer zal dergelijk gedrag van de geïnterviewde meestal opmerken en pogen alsnog een
antwoord te krijgen door het stellen van vervolgvragen.
Interviewer en geïnterviewde maken samen het gesprek, moeten dus samenwerken
De interviewer en de geïnterviewde voeren het gesprek in onderlinge samenwerking. Beide partijen
kennen de normen en zullen deze vaak ook naleven. Ondanks dat komt het geregeld voor dat een
interview niet volgens de normen verloopt, zoals al aangegeven. Beide partijen zullen er dan
-indien nodig- voor zorgen dat de normale gang van zaken weer wordt hersteld. Het initiatief ligt
hierbij bij de interviewer, die immers de gespreksleider is.
Een voorbeeld van een twistpunt is de vraag wanneer de geïnterviewde klaar is met zijn
antwoordbeurt. De interviewer zal dit (intuïtief) goed moeten aanvoelen, want een geïnterviewde kan
geïrriteerd raken als hij zijn antwoord niet af kan maken (Clayman and Heritage, 2002, 114). Een
ander voorbeeld is het geen antwoord geven op vragen door de geïnterviewde. De interviewer zal er
over het algemeen voor zorgen dat de geïnterviewde hier niet mee wegkomt, bijvoorbeeld door het
stellen van vervolgvragen (zie ook paragraaf 2.3). Dit zal niet altijd lukken, want geïnterviewden zoals
bijvoorbeeld politici zijn ervaren en op de hoogte van gesprekstechnieken.
Van belang bij deze conventies is dat het onderzoek van Clayman en Heritage is gebaseerd op
Amerikaanse en Britse nieuwsinterviews. Traditioneel is objectiviteit/interactionele neutraliteit een
norm die in de Angelsaksische journalistiek belangrijker wordt geacht dan in de continentale Europese
journalistiek (Schudson 2001; Donsbach and Klett, 1993), al brokkelt de waarde die aan de norm
wordt gehecht wel af in de VS (Hanitzsch et al., 2010) en het VK (Clayman and Heritage, 2002, 54).
Vertaald naar het gesprek met de minister-president kan dit betekenen dat interviewers zich wellicht
niet altijd schikken in hun rol van vragensteller. Ook zullen ze mogelijk wat makkelijker zijn als het
gaat om hun neutrale houding en het gebruik van continueerders, danwel het aanspreken van de
geïnterviewde in de derde persoon. Wellicht dat ze ook wat aanvallender zijn vergeleken met hun
Amerikaanse en Britse collega’s. Een en ander zal inzichtelijk moeten worden gemaakt door de
analyses.