Voorkant scriptie

Dat wil zeggen dat er gekozen is voor gesprekken waarin bijvoorbeeld oorlogen, vredesmissies of een
kabinetscrisis aan de orde komen. Deze onderwerpen leveren wellicht interessante vraag-
/antwoordsequenties op. Het gaat immers om gewichtige zaken, waaromtrent de besluitvorming grote
consequenties kan hebben voor een kabinet en de samenleving. Hierbij valt te denken aan een besluit
om een vredesmissie te beginnen. Dit kost veel belastinggeld en militairen zullen risico lopen.
Bovendien is de minister-president als hoofd van de regering politiek verantwoordelijk. Om die
redenen ligt het in de lijn der verwachtingen dat de interviewer de minister-president bij dergelijke
zaken kritisch en al dan niet aanvallend benadert. Bij een kritische en aanvallende benadering van de
interviewer kan de minister-president vragen gaan ontwijken, bijvoorbeeld omdat het hem negatieve
media-aandacht kan opleveren als hij op de kwestie ingaat (Clayman and Heritage, 2002, 238-239).
Selectie materiaal
In deze scriptie gaat het om een collectiestudie: er wordt één bepaald aspect van de interactie tussen de
minister-president en de interviewer, namelijk (vraagontwijkend) antwoordgedrag, onderzocht in een
verzameling fragmenten (Mazeland, 2003, 248-249). De 7 gesprekken zijn daartoe getranscribeerd
(voor de transcriptieconventies, zie bijlage 1). Daarna is gekeken welke vraag-/antwoordsequenties uit
de transcripties interessant zouden kunnen zijn voor de analyse.
Daarvoor is nagegaan of het type reactie van de geïnterviewde correspondeert met het type
vraag, bijvoorbeeld of er op een ja/nee-vraag ook een ja/nee-antwoord volgt. Uiteraard is het niet altijd
zo eenvoudig: zo wordt het bij een indirecte vraag al lastiger omdat deze een minder duidelijke vorm
heeft dan de ja/nee-vraag. Voorts is bekeken of de geïnterviewde verwijst naar de kern(woorden) van
de vraag. Hierbij gaat het om de aanwezigheid van anaforische relaties tussen de reactie van de
geïnterviewde en deze kern(woorden). Deze zijn immers nodig om een antwoord te kunnen
formuleren. Tot slot is gekeken in hoeverre er sprake is van vervolgvragen. Hiermee geeft de
interviewer per slot van rekening aan dat hij de reactie van de geïnterviewde als onafdoende
beschouwt. Hij bevestigt dat hiermee in feite. Om te kunnen bewijzen dat er sprake is van
vraagontwijkend antwoordgedrag moet dus, volgens de volgende beurt bewijs procedure, naar de beurt
van de interviewer gekeken worden die volgt op de beurt waarin de geïnterviewde een reactie op de
vraag geeft (Hutchby, 2006, 22-23).