Management Scope 06 2006

poliepjes waar darmkanker uit ontstaat, opsporen en weghalen.”
Betreed je met dit soort zaken een nieuwe markt, een consumentenmarkt?
“Klopt. Ik wil niet zeggen dat wij deze dingen allemaal zelf gaan doen,
maar ik denk wel dat het meer gaat voorkomen dat mensen gewoon
kunnen aanbellen voor een scan. Ik denk dat de CT meer een screeningtool
gaat worden, bijvoorbeeld voor patiënten met een verhoogd
risico. Dan doe je niet een screening voor iedereen, maar voor bepaalde
groepen. Vrouwen bij wie borstkanker in de familie voorkomt, of mensen
met een verhoogde kans op hartfalen.”
Zo zou je bijvoorbeeld het lidmaatschap van het Nederlands
Centrum voor Directeuren en Commissarissen kunnen combineren
met een scan. Je weet statistisch dat een aantal van deze
mensen geen gezond leven leidt.
“Dat zou kunnen, maar dan moet je wel eerst diegenen eruit halen
die niet gezond leven. Zomaar iedereen scannen doen wij niet, maar
we denken zeker over dit soort zaken na. We willen dingen doen die
medisch toegevoegde waarde hebben, zoals de poliepen op de dikke
darm of het voorkomen van hart- en herseninfarcten. Wij doen bijvoorbeeld
ook geen totale bodyscans om die reden.”
Waarom doen jullie geen bodyscans?
Het nadeel van zo’n bodyscan is dat je altijd wel wat ziet, omdat de
machines zo gevoelig zijn. Het is dan de vraag of het iets is wat niet
goed is, of iets is waar iemand nog steeds honderd mee wordt. Wij willen
voorkomen dat mensen die niets hebben, toch ongerust worden en
het medische circuit ingaan. Maar er zijn bedrijven die deze scans wel
doen.”
Heb je zelf wel eens in een MRI-scan gelegen?
“Vaak. Ik gebruik mezelf als proefkonijn voor nieuwe dingen. Naar
kraakbeen in de knie kun je bijvoorbeeld op verschillende manieren
kijken. Dan scannen we mijn knie en bekijken dat op vijf manieren en
bepalen dan welke manier het mooiste is. Veel van mijn vrienden en
kennissen zijn ook door de machine gegaan, veel vrouwen bijvoorbeeld
Bernard van der Heijden (AD)
om borstkanker uit te sluiten. Dat is het mooie van MRI: je weet meteen
of je borstkanker hebt of niet, daar is geen twijfel over mogelijk,
terwijl je dat bij röntgen nooit zeker weet. De sensitiviteit is veel lager.
Maar ik heb er nooit in gelegen voor een totale bodyscan, die doe ik
ook niet. “
“ Een radioloog is hier veel duurder dan in
India. We denken aan uitbesteden”
Hoeveel kost een apparaat en hoe lang gaat hij mee?
“Een MRI-scanner kost ongeveer 1,6 miljoen euro. Op zich kan hij vrij
lang mee, het is niet zoals bij een auto dat hij slijt, maar nieuwe software
en het onderhoud maken hem wel duur. De magneet is al jaren
hetzelfde, ze worden alleen steeds sterker. Je hebt ze van anderhalf en
drie tesla en de nieuwste is al zeven tesla. Hoe sterker een magneet,
hoe sneller je kunt werken en hoe meer patiënten je per tijdseenheid
kunt scannen. We scannen nu een patiënt per twintig tot dertig minuten,
maar willen de productie verder opvoeren. Het is vaak een afweging:
hoeveel scantijd heb je nodig om iets goed te zien? Bij die voorste
kruisband hoef je niet zoveel tijd te besteden: die is stuk. Die hoeft niet
beter bekeken. Stuk is stuk.”
Je doet eigenlijk aan capaciteitsmanagement, net als bij vliegtuigstoelen.
“Ik vergelijk onszelf ook wel eens met de KLM, het gaat inderdaad
om de bezettingsgraad. Omdat we zoveel kapitaallasten hebben ten
opzichte van onze totale kostprijs moeten we een hoge bezettingsgraad
hebben. Daarom scannen wij elke dag tot tien uur ‘s avonds en
werken we ook op zaterdag en zondag. Daardoor hebben we geen
wachttijden. Wachttijden zijn ook een beetje fictief. Als een ziekenhuis
vandaag honderdvijftig patiënten in zijn bakje heeft en dat zijn er een
jaar later nog steeds honderdvijftig, dan is er in feite geen sprake van
wachttijd. Want had dat ziekenhuis die honderdvijftig op zeker moment
teruggebracht naar nul, dan zou het nu nog steeds nul zijn. Pas als een
ziekenhuis aan het eind van het jaar 250 patiënten in het bakje heeft, is
er sprake van een capaciteitsprobleem. Wij krijgen beide typen patiënten:
van het ene ziekenhuis omdat het aan het eind van het jaar enkele
schoenendozen patiënten weg wil scannen en van het andere omdat
het structureel te weinig capaciteit heeft.”
Een knie of hersenen scannen is nogal een verschil. Wat is eigenlijk
je dienstverlening?
“We maken de plaatjes en schrijven het verslag. Bij zo’n knie vertellen
wij de orthopeed dat de patiënt de voorste kruisband heeft gescheurd.
De orthopeed leest het verslag met de conclusie en hoe we tot die
conclusie zijn gekomen. Vaak kijkt hij ook nog even naar de plaatjes
om te controleren of het klopt. Onze toegevoegde waarde is vooral dat
we heel veel MRI’s doen in vergelijking met ziekenhuizen. Wij doen
22 duizend MRI’s op jaarbasis, dat is gemiddeld per machine tussen de
2.500 en 3.500 MRI’s. Omdat we zoveel patiënten scannen, wordt onze
kostprijs per machine gehalveerd ten opzichte van de kostprijs in het
ziekenhuis. En ik zeg altijd: kwantiteit leidt tot kwaliteit. Als je iets veel
doet, wordt de kwaliteit steeds beter. Tachtig procent van wat we doen,
bestaat uit simpele knietjes, maar soms zit er iets geks tussen.”
Haalt de machine die gekke dingen eruit, of doet de radioloog
dat?
“Dat doet de radioloog. Je hebt twee typen radiologen: de neurora-
Erik Veldhuizen (44)
Directeur MRI Centrum
Opleiding: studie geneeskunde, Vrije Universiteit Amsterdam;
opleiding radiologie VU Medisch Centrum Amsterdam
Loopbaan: directeur en radioloog MRI Centrum Amsterdam,
Rotterdam en Den Bosch en daarvoor radioloog in opleiding,
VU medisch centrum Amsterdam
Nevenactiviteiten: geen
Hobby’s: wedstrijdzeilen, skiën, squash
Veldhuizen woont samen en heeft geen kinderen
dioloog en de bodyradioloog. De neuroradioloog doet de hersenen en
het ruggenmerg en de bodyradioloog de rest. We hebben een neuroradioloog
in Rotterdam en een bodyradioloog in Amsterdam. Dus al het
neurowerk dat we in Amsterdam scannen, gaat naar de neuroradioloog,
ook al zit hij in Rotterdam. En al het bodywerk dat in Rotterdam
gebeurt, gaat naar de bodyradioloog hier. Ik ben zelf bodyradioloog en
als ik een schedel moet bekijken, zit ik heel lang te piekeren, terwijl de
neuroradioloog meteen zegt: o, dat is dat. Klaar, simpel. Dat werkt veel
efficiënter.”
Vertrouwt een ziekenhuis altijd op jullie kennis bij de advisering?
“Toen wij acht jaar geleden begonnen, was dat vertrouwen een probleem.
Toen kreeg de orthopeed of neuroloog een verslag van ons met
de conclusie. Maar omdat hij ons niet kende, ging hij met zijn plaatjes
onder de arm toch nog maar even naar de radioloog in het ziekenhuis.
Nu is het wel eens andersom. Nu gaat een neuroloog bij een rare diagnose
soms naar de radioloog in het ziekenhuis en vraagt of hij er eens
naar wil kijken. Die radioloog komt dan bijvoorbeeld tot een andere
conclusie dan wij. Dan legt de neuroloog hem onze diagnose voor,
waarop de radioloog moet erkennen dat die klopt. Dit is nu al een aantal
keren voorgekomen. De acceptatiegraad stijgt doordat we meer en
meer bekend komen te staan als kwaliteitscentrum. Die acceptatiegraad
is precies waarom ik denk dat beelden sturen naar goedkoper werkende
radiologen in lagelonenlanden moeizamer zal lopen. Het rapport van
een radioloog uit India zal minder snel geaccepteerd worden.”
Is het uitbesteden naar lagelonenlanden een optie?
“De weg van uitbesteden naar lagelonenlanden hebben we nog niet
helemaal bewandeld, juist vanwege dat acceptatieverhaal. Ik zou het
wel heel graag willen. Hier is een radioloog vele malen duurder dan een
radioloog in India. Maar je moet oppassen dat je niet te veel voorop
wilt lopen met je efficiency en te snel gaat. Je opdrachtgevers moeten
er ook in kunnen meegaan.”
Ik kan me voorstellen dat artsen niet snel het risico van het
ondernemerschap aandurven. Hoe ben jij zover gekomen?
“Toen ik bezig was me te specialiseren als radioloog viel me al snel op
dat de wachttijden voor de machines echt belachelijk en onacceptabel
lang waren. Dat is overigens nog steeds zo. Als je kijkt naar de landen
om ons heen, zie je dat Nederland onderaan staat qua aantal MRIapparaten
per één miljoen inwoners. Dat er zo weinig machines zijn,
komt door ons rare budgetsysteem. Als een ziekenhuisdirecteur één
miljoen euro heeft te besteden, moet hij een afweging maken of hij
daar duizend heupoperaties voor doet, of dat hij er één machine voor
aanschaft. Toen ik dat gebrek aan capaciteit constateerde, dacht ik: ik
kan als ik klaar ben als radioloog gaan werken in het ziekenhuis, maar
ik kan ook een eigen centrum opzetten. Veel risico liep ik daarmee voor
mijn gevoel niet. Er was immers behoefte aan capaciteit en als mijn
opzet niet zou lukken, zou ik gewoon weer radioloog worden.”
Het is toch bizar dat een ziekenhuis een apparaat niet gefinancierd
kan krijgen, maar jij als beginnend ondernemer wel. Hoe
heb je dat gedaan?
“Twee vrienden die een MBA-opleiding deden aan Insead in Frankrijk,
hebben een mooi businessplan voor mij geschreven. Ik heb mijn ideeën
op papier gezet en zij hebben daar de stofkam doorheen gehaald.
Met dat plan ben ik naar de grote leveranciers gestapt: Philips, GE en
Siemens. Omdat wij heel graag wilden leasen, hebben we gekozen
voor Siemens. Dat bedrijf was toen net begonnen met Siemens Lease
en zo werden wij de eersten in Nederland die daar leasten. Ziekenhuizen
leasen niet, omdat zij uit budget al hun kosten betalen en niet op
afschrijving of op leasekosten. Verder hebben die twee vrienden en ik
aandelen en omdat we toch nog wel wat geld konden gebruiken hebben
we ABN Amro Participatie erbij gehaald en nog een andere geldverstrekker.”
En de ziekenhuizen? Nemen zij ergens verborgen ook nog deel
in je onderneming?
“Nee, geen ziekenhuizen in mijn onderneming. We willen onafhankelijk
zijn en onze vrijheid behouden. En we willen echt een kwaliteitscentrum
zijn. De kwaliteit en het medische staan bij ons voorop en dan in business-to-business.
Dat is waar we op focussen. Onze filosofie is niet om
veel geld te verdienen, dus niet om een kijk-je-rijk-centrum te zijn.”
Erik Veldhuizen (directeur MRI Centrum) inviteert voor
volgend nummer Richard Krajicek
Laatste tien deelnemers interviewestafette: Raymond Riemen
(Broekman Groep) - Carel van den Driest (Vopak) - Peter van
den Brandhof (Ziekenhuis Gelderse Vallei) - Anita Arts (ProRail)
- Martin van Pernis (Siemens Nederland) - Roland Wondolleck
(Rotterdam Airport) - Steven van Eijk (commissie jeugd en jongerenbeleid)
- Alexander Rinnooy Kan (ING) - Martijn Sanders
(concertgebouw Amsterdam) - Bernhard van der Heijden en
Jan Bonjer (AD Nieuwsmedia)
JUNI 2006 67