TNO-rapport - Vereniging van Nederlandse Gemeenten

TNO-rapport | KvL/P&Z 2007.025 | Juli 2007 33 / 65
CI 0,21-1,56). De effectiviteit van interventies gericht op de receptieve moeilijkheden
kon niet worden aangetoond. Tegenstrijdige resultaten werden gevonden wat betreft de
effectiviteit van syntactische, expressieve interventies; in een subgroepanalyse werd
gevonden dat therapie effectief kan zijn als er geen bijkomende receptieve
taalmoeilijkheden zijn.
Law et al. geven in hun review ook aan dat er geen significante verschillen aangetoond
konden worden tussen interventies door professionals en interventies door ouders die
vooraf getraind werden en gesuperviseerd door professionals. Ook werden geen
verschillen gevonden tussen groeps- en individuele interventies. Het betrekken van
leeftijdsgenoten zonder spraaktaalmoeilijkheden heeft een positief effect op het
resultaat van de therapie (SMD=2,29; 95% CI 1,11-3,48).
Law et al geven bovendien aan vrijwel geen studies te hebben gevonden waarin
kinderen langer dan zes maanden worden gevolgd. Het blijft dan ook onduidelijkheid of
de gevonden positieve effecten van spraak- en taaltherapie ook op de langere termijn
blijven bestaan.
4.2.2 Nederlands onderzoek naar de effectiviteit van spraak-en taaltherapie
In Nederland werd onderzoek verricht naar de effectiviteit van spraak- en taaltherapie
door Knijff en Goorhuis-Brouwer. In 2002 beschreven ze de resultaten van een
onderzoek onder 31 goedhorende en ‘gezonde’ kinderen tussen 1;5 en 5;4 jaar oud bij
wie de ouders zich zorgen maakten over de taalontwikkeling (Knijff & Goorhuis-
Brouwer, 2001). Hierbij werden kinderen met specifieke taalstoornissen (SLI groep;
n=16) onderscheiden van kinderen met een niet-specifieke taalstoornis (niet-SLI groep;
n=15). De SLI groep kreeg logopedie, de niet-SLI groep kreeg algehele
ontwikkelingsstimulatie (vaak nog aangevuld met logopedie). In beide groep groeiden
kinderen in hun taalbegrip. Het verschil in taalbegrip tussen de groepen was statistisch
niet significant. De taalproductie groeide in de SLI groep meer dan in de niet-SLI
groep; in de SLI groep groeide 63% (n=10) van de kinderen en in de niet-SLI groep
27% (n=4). Bij vergelijking van de gemiddelde vooruitgang bij beide groepen kinderen
blijkt een significant verschil ten voordele van de kinderen in de SLI-groep. De auteurs
concludeerden dat in de SLI groep taaltherapie bepalend is voor de vorderingen, in de
niet-SLI groep lijkt ontwikkelingsstimulatie meer effect te sorteren dan logopedie. In dit
onderzoek is geen controlegroep met SLI of niet-SLI betrokken die geen interventie
kregen. Hierdoor kan deze studie geen bijdrage leveren aan de vraag hoe effectief de
gegeven interventies zijn.
In 2003 verscheen van de zelfde auteurs nog een artikel (Goorhuis-Brouwer & Knijff,
2003). Hierin betreft het een groep van 34 kinderen tussen de 2;0 en 5;3 jaar die door
hun huisarts werden verwezen voor logopedie in verband met een mogelijk
taalprobleem. 97% van deze kinderen kreeg spraaktaaltherapie. De meeste van de
kinderen vertoonden gemiddeld tot bovengemiddelde scores op gestandaardiseerde
testen voor zinsontwikkeling (61%) en taalbegrip (79%). De problemen van de kinderen
lagen voornamelijk op het gebied van de articulatie en de vloeiendheid van spreken. Na
12 maanden kreeg 50% van de kinderen nog spraaktaaltherapie, wat erop duidt dat bij
de helft van de kinderen de behandeling nog onvoldoende effectief was. De scores op
de taaltoetsen bleven stabiel gedurende deze periode. De auteurs concluderen dat
problemen op het gebied van de uitspraak vaak leiden tot logopedie en dat ‘a watchful
waiting approach’ vaker gehanteerd zou moeten worden.