Geneesmiddelenwet MvT maart 2004 - VGT

teit van de beroepsuitoefening door de apotheekhoudende huisartsen op
het platteland. De gedachte is toen ontstaan de apotheekhoudend huisarts
als fenomeen op termijn niet meer te laten terugkeren.
De discussie over de rol en functie van de apotheekhoudende huisartsen
startte reeds in november 1995 met het verschijnen van het rapport van
de Paritaire Werkgroep Huisartsenzorg en is sindsdien niet meer van de
politieke agenda verdwenen. Voor de Tweede Kamer is de positie van de
apotheekhoudend huisarts aanleiding geweest om een tweetal moties aan
te nemen. In 1998 werd een motie aangenomen waarbij de regering
verzocht werd een begin te maken met de scheiding van zorg en inkoop
van geneesmiddelen (handel), te beginnen bij de apotheekhoudende
huisartsen (Kamerstukken II, 1998–1999, 26 204, nr. 21). Op 30 november
2000 werd een motie aangenomen waarbij de regering werd verzocht de
noodzakelijke maatregelen te treffen om de positie van de apotheekhoudend
huisarts te waarborgen waarbij de opheffing van het primaat
van de apotheker werd voorgestaan. Uitvoering van laatstgenoemde
motie zou in feite tot gevolg hebben dat álle huisartsen de bevoegdheid
krijgen om geneesmiddelen af te leveren (en daarmee ook om geneesmiddelen
in te kopen). Op 6 december 2001 is een initiatief voorstel van wet
met deze strekking bij de Tweede Kamer ingediend door de leden Van
Blerck-Woerdman, Oudkerk, Buijs en Van der Vlies (TK, vergaderjaar 2001–
2002, 28 158, nr 2). Een dergelijke vergaande maatregel moet niet in het
belang van een doelmatige geneesmiddelenvoorziening worden geacht
omdat daarmee de bestaande beroepenscheiding tussen huisarts en
apotheker in de kern wordt aangetast. De motie van 30 november 2000 is
echter aanleiding geweest om de reeds eerder ingenomen beleidslijn tot
geleidelijke afschaffing de apotheekhoudend huisarts nog eens nader te
bezien. De beleidslijn die is verwerkt in het onderhavig voorstel van wet
komt erop neer dat de huidige positie van de apotheekhoudende huisarts
wordt gecontinueerd. De apotheekhoudend huisarts wordt als instituut
waardevol geacht. Dit is ook het standpunt van de zorgverzekeraars die
hebben aangegeven de apotheekhoudend huisarts niet te willen missen.
Dit betekent dat ook in de toekomst in dunbevolkte gebieden huisartsen
zich duurzaam als apotheekhoudend kunnen vestigen.
De Commissies voor de Gebiedsaanwijzing (Cogeba’s), die tot op heden
belast zijn met het verlenen c.q. het intrekken van de vergunningen, keren
niet terug in het onderhavige wetsvoorstel. De redenen hiervoor zijn
gelegen in een grotere doelmatigheid en rechtseenheid omdat een klein
aantal vergunningen per jaar (ongeveer 70) efficiënter door één instantie
kunnen worden verleend. Daarbij moet worden bedacht dat bij instandhouding
van de Cogeba’s deze opnieuw juridisch moeten worden vormgegeven
om te voldoen aan de aanwijzingen voor de zelfstandige
bestuursorganen.
Gezien het aantal vergunningen dat jaarlijks wordt verleend, is het
inrichten van 12 nieuwe bestuursorganen niet doelmatig.
De nieuwe vergunningen voor de apotheekhoudende huisartsen zullen
voortaan worden verleend door de minister van VWS op basis van het
huidige wettelijke criterium «het belang van de geneesmiddelenvoorziening».
Dit criterium is in de rechtspraak herleid tot bereikbaarheid
van en afstand tot de naburige apotheek. Met het opnieuw opnemen van
dit criterium in de wet wordt aangegeven dat de vergunningverlening op
de voet van de huidige rechtspraak zal worden voortgezet.
5.2 De terhandstelling van geneesmiddelen
In het onderhavige wetsvoorstel wordt voor het verstrekken van een
geneesmiddel aan de gebruiker het begrip «terhandstelling» gebruikt.
Onder terhandstelling wordt verstaan het rechtstreeks verstrekken of doen
Tweede Kamer, vergaderjaar 2003–2004, 29 359, nr. 3 11