Geneesmiddelenwet MvT maart 2004 - VGT

caliën van de Internationale Maritieme Organisatie, alle zeeschepen die
chemicaliën vervoeren bepaalde antidota aan boord hebben.
In Nederland is richtlijn 92/29/EEG geïmplementeerd in de Regeling medische
uitrusting aan boord van zeeschepen onderscheidenlijk de Regeling
medische uitrusting aan boord van vissersvaartuigen. In die regelingen
wordt niet alleen aangegeven om welke geneesmiddelen het gaat, maar
ook de hoeveelheid van een bepaald geneesmiddel. De desbetreffende
regelgeving in de lidstaten ter implementatie van de richtlijn kan dus
onderling verschillen.
Op grond van de bestaande wetgeving mag een apotheker zonder recept
geen receptplichtige geneesmiddelen (waaronder receptplichtige
antidota) ter hand stellen aan de kapitein van zeeschip. Deze beschikt
normaliter niet over een recept.
De kapiteins van zeeschepen als hier bedoeld kopen immers niet in ten
behoeve van een bepaalde patiënt. In de praktijk wordt er echter wel
zonder recept ter hand gesteld, met als beweegreden dat de kapitein de
desbetreffende receptplichtige geneesmiddelen aan boord moet hebben
voor het geval er tijdens een zeereis mensen aan boord ziek worden. De
geneesmiddelenkist aan boord wordt gezien als de dokterstas van de
kapitein.
Voor zover bekend, levert deze praktijk geen gevaar op voor de volksgezondheid;
de Divisie Scheepvaart van de Inspectie Verkeer en Waterstaat
ziet daarop toe. Teneinde deze praktijk te legaliseren, is besloten de
apotheker bevoegd te maken om receptplichtige geneesmiddelen aan de
kapitein van dergelijke zeeschepen ter hand te stellen zonder recept.
Aangezien de verbodsbepaling, bedoeld in artikel 51, het een ieder,
behalve de in dat artikel bedoelde beroepsbeoefenaren, instanties of
detailhandelaren, verbiedt om zelfzorggeneesmiddelen ter hand te stellen,
dient het begrip ter hand stellen ook het ter hand stellen van zelfzorggeneesmiddelen
te impliceren. Zonder deze uitbreiding zouden alle in dat
artikel bedoelde beroepsbeoefenaren, detailhandelaren of instanties niet
bevoegd zijn zelfzorggeneesmiddelen ter hand te stellen.
In de praktijk zullen het apothekers en drogisten of andere detailhandelaren
zijn die zelfzorggeneesmiddelen aan kapiteins van zeeschepen
leveren. Daarom zullen alleen deze categorieën van beroepsgroepen
bevoegd zijn zelfzorggeneesmiddelen aan kapiteins ter hand te stellen.
De regeling van deze wijze van ter hand stellen is onderbracht in het
derde lid van artikel 1, dat betrekking heeft op de uitbreiding van het
toepassingsgebied van het begrip ter hand stellen. Voor de aanduiding
van de geneesmiddelen is gekozen voor een ministeriële regeling op
grond van deze wet. In de eerste plaats omdat de boven genoemde op de
scheepvaartwetgeving gebaseerde ministeriële regelingen van citeertitel
kunnen veranderen of kunnen worden ingetrokken. Dat levert voor een
verwijzing op wetsniveau een probleem op. In de tweede plaats omdat de
inhoud van die regelingen ook moet gelden voor de terhandstelling aan
kapiteins van niet Nederlandse zeeschepen. In de op onderdeel b van lid 3
van artikel 1 te baseren ministeriële regeling zal ter aanduiding van de
geneesmiddelen waarom het zal gaan, worden verwezen naar de beide op
de scheepvaartwetgeving gebaseerde ministeriële regelingen.
HOOFDSTUK 2 HET COLLEGE TER BEOORDELING VAN
GENEESMIDDELEN
Artikel 2
In het algemene deel van deze memorie is uiteengezet dat de regeling van
het College ter beoordeling van geneesmiddelen (CBG) in de WOG niet
voldeed aan de Aanwijzingen voor zelfstandige bestuursorganen. Ook is
Tweede Kamer, vergaderjaar 2003–2004, 29 359, nr. 3 33