Vademecum van het transversaal stedenbeleid

VOORSTEL
Algemene perequatie van de kadastrale
inkomens
SOORT
Fiscale maatregel: wegwerken van fiscale onevenwichten,
nadelig voor grootsteden
Voorstellen:
De maatregelen die in het kader van het transversaal beleid worden voorgesteld of toegelicht, vinden
grotendeels hun basis in de studie ‘Grootstedelijk beleid en fiscaliteit’, die in opdracht van het federaal
Grootstedenbeleid in de periode 2000-2001 werd uitgevoerd door Miguel De Jonckheere, professor aan de
vakgroep Fiscaal Recht aan de Vrije Universiteit Brussel (VUB).
Deze studie werd ingegeven door de wens om het leef- en woonklimaat in de achtergestelde grootstedelijke
gebieden te verbeteren en door de vaststelling dat de bestaande fiscale regelgeving nadelig was voor grootsteden.
Fiscale stimuli moesten ertoe bijdragen om wonen en werken in stedelijke wijken aantrekkelijker te
maken.
Rekening houdend met de geldende bevoegdheidsverdeling tussen de federale staat en de gemeenschappen
en gewesten, schuift de studie van professor De Jonckheere een aantal mogelijke fiscale maatregelen naar
voor met het oog op een meer fiscaalvriendelijk klimaat voor de (groot)steden, hetzij door fiscale gunstmaatregelen
voor grootsteden of grootstedelijke zones, hetzij door maatregelen die de fiscale onevenwichten ten
nadele van het leven in de grootstad verkleinen of wegwerken.
01 | Omschrijving
Het huidige KI is nog steeds gebaseerd op de huurwaarden per 1 januari 1975. In artikel 487 van het WIB
werd een 10-jaarlijkse algemene perequatie voorzien, maar dit werd voor onbepaalde tijd uitgesteld. Er werd
evenwel in het vooruitzicht gesteld dat de eerstvolgende algemene perequatie rekening zal houden met de
huurwaarden per 1 januari 1994.
Enkel een verregaande actualisering van de grondslag waarop het onroerend patrimonium wordt belast kan
het probleem, dat vooral als nadelig wordt ervaren door grote steden, ten gronde oplossen. Een algemene
perequatie moet de gegroeide onevenwichten ten nadele van grootsteden wegwerken. Hiervoor, maar ook
om rekening te houden met de besparing die het leven in een grootstad met zich meebrengt op vlak van
mobiliteits- en infrastructuurkosten, is het nodig de waarde van de grond duidelijk te onderscheiden van de
waarde van het bebouwd onroerend goed. Zo zou bij het bepalen van het KI de ligging van de woning grotendeels
geneutraliseerd worden, hetgeen ten goede zou komen aan de grootsteden.
Andere mogelijkheid is om bij het bepalen van de belastbare grondslag enkel nog rekening te houden met
bepaalde types van onroerende goederen, waarvoor de gemiddelde huurprijs per m 2 niet langer in functie
van de gemeenten, maar wel nationaal wordt bepaald. Hierdoor zou de ligging van het goed haar belang
verliezen en zouden de algemene perequaties een stuk eenvoudiger worden.
HFDST 1 7