Ödenmiş Bedeller Unutulmasın Mehmet Akif İnan ... - Eğitim Bir Sen

Ödenmiş Bedeller Unutulmasın
Mehmet Akif İnan Hatıra Yarışması
doğru on beş adım attıktan sonra üç adımlık köşeyi
döndük ve sola doğru on üç adım gittik.
Şak! Diye bir ses duydum. Bu demir kapının soğuk
sesiydi. Kolumdan tutan kişi beni hafifçe iteleyerek gözümdeki
bandajı çıkardı. Ani bir hareketle üstüme kapıyı
sürgüledi. “Rap rap rap…” diyen ayak sesleri yavaş
yavaş uzaklaştı.
Gözlerimi hücrenin loş ışığına alıştırmak için avuçlarımın
ayalarıyla ovdum. Hücrenin yarı aydınlığına
alışan gözlerimle etrafı incelemeye başladım.
Hücre iki metre uzunluğunda bir metre genişliğindeydi.
Hücrenin yarısının zeminini kaplayan yüksekliği
on beş santimetre olduğu tahmin ettiğim tahta ızgara
vardı. Bu hücrede kalan kişilerin zeminden etkilenmemesi
için bırakılmıştı. Köşede ise daha önce Dicle Öğretmen
Lisesinden görmeye alışık olduğum gri, tozlu ve
eski bir battaniye vardı. Kalın demirden yapılma tarihi
yapıların korkunç kapılarını andıran bir kapısı vardı.
Betonun soğuk yüzü ile karşı karşıya idim. Allah’tan
mevsim ilkbahar ve Batman’ın ilkbaharları sıcaktı.
Battaniyeyi ızgaradan kendime doğru çekerek üzerine
Düşünen Adam Heykeli gibi oturdum. Derin derin nefes
alarak düşünmeye başladım.
Yaşadığım o günkü stresin etkisinden kurtulur kurtulmaz
önce ailemi düşündüm. Acaba aileme haber
verdiler mi? Haber verdiklerinde nasıl tepki aldılar?
Mutlaka beni çok merak etmişlerdi. Sonra da kendimi
düşündüm. Benim durumum ne olacak? Ne yapacaklar
bana? Bana ne soracaklar? Beni niye buraya getirmişler?
Benim suçum ne? Bütün bunları düşünürken
bir de gün içindeki koşuşturmanın verdiği yorgunlukla
battaniyeyi ayaklarıma sararak belki de hayatımın en
güzel ve en ağır uykusuna daldım.
149