Ödenmiş Bedeller Unutulmasın Mehmet Akif İnan ... - Eğitim Bir Sen

Ödenmiş Bedeller Unutulmasın
Mehmet Akif İnan Hatıra Yarışması
Trabzon Bahçecik, Sülüklü ve Boztepe Mezarlığında
yer kalmamıştı. Ağıtlar, feryatlar, “gargışlar” birbiri
ardına dökülüyordu lacivert gökyüzünden. Kahrolsun
yazıları yazılıyordu evlerimizin duvarlarına. Bir sabah
uyandığımızda o yazılan yazılar siliniyor, akşamın karanlığında
bir başka fırça ve bir başka renkle yine bir
başka “Kahrolsun!” yazısı yerini alıyordu. Bu böyle devam
ededursun biz “karne ile” Çolağın Fırını’nda
ekmek nöbeti bekliyorduk. Upuzun yağ, gaz, şeker,
çay ve sigara kuyrukları bitmek bilmiyordu. Tüp karaborsa,
sigara karaborsa, yağ yok, un yok, tuz yok, gaz
yok, tüp yok. Bu kadar yokluğun gölgesinde var
olan sadece ölümler ve ardında bıraktığı hüzünlü
gözyaşları… Niçin ölüyorlardı? Kimler öldürüyordu?
Soran yok, gören yok, bilen yok! Siyah beyaz televizyonlarda
hep acı, hep ölüm, hep yokluk haberleri
dönüp duruyordu.
O yetmişli yılların sonlarında hatırımda kalan en
güzel fotoğraf Trabzonspor’un anlı ve şanlı başarıları
idi. Ayakkabı boyattığım kahvelerde boy boy Trabzonspor
posterleri duvarları süslüyordu. Hüseyin Avni Aker
Stadında bir yandan simit, su ve sakız satarken diğer
yandan o muhteşem kadronun muhteşem zaferlerine
tanıklık ediyordum. Şenol Güneş’i, Ali Kemal’i, Dozer
Cemil’i, Deli Bekir’i izlemek apayrı bir zevk, apayrı bir
heyecandı bizim için.
Ardından o sihirli rüyadan uyanıyor ve yine ölümlerin,
yokluğun, sefaletin kol gezindiği Trabzon sokaklarında
kardeş kavgalarına şahit oluyordum. Hemen
her sabah camiden bir sala veriliyor, hemen her
sokaktan bir feryat ile bir cenaze konvoyu çıkıyordu.
Ellerinde pankartlarla bir sokaktan diğerine kahrolsun
naraları ile giren kalabalıklara ara sokaklardan
taşlar atılıyor, kurşun sıkılıyordu. Kurşunu atan ile
yiyen maalesef kardeşti, akrabaydı, arkadaştı. Trab-
33