Ödenmiş Bedeller Unutulmasın Mehmet Akif İnan ... - Eğitim Bir Sen

Ödenmiş Bedeller Unutulmasın
Mehmet Akif İnan Hatıra Yarışması
fiilen mahkum edildiklerine inanmadığını ve hiç kimseye
güvenmediğini söylemişti.
Kemal Amca, yaşadığı büyük acı yetmezmiş gibi,
bir de bu acının kendilerine niçin yaşatıldığına ilişkin
devletine sorduğu soruların cevabını alamadan ayrıldı
aramızdan.
O da Hak’ka yürüdü, fazla dayanamayarak.
Ölüm, bir hak evet. Ölüm sevgiliye kavuşmanın tadı.
Onun, Rahman ve Rahîm olan kollarında ebedî bir varoluş.
Ölümü bir yok etme olarak düşünenlerin aksine
ölüm, Bâkî olan yüceler yücesinin varlığında sonsuzluk
ırmağına kavuşmanın aralandığı ufuk kızıllığı.
Bir yudum su istemişti Aydın Bey, son anlarında.
Rabbi’ne kavuşmanın iftarı olacaktı. Bütün ömrünce
sevgi orucu tutmuştu ve vakit iftar vaktiydi artık. Anlamıştı,
“Gel!” deniyordu. Çağrıya icabet edecekti bütün
benliğiyle.
Alemlerin Rabbi, “Hadi gel!” diyecekti de çağrıya
uyup onun olmayacaktı. Atılmayacaktı sevgililer sevgilisinin
kollarına. Meleklerin cennet şerbetleri ve serinliği
ile ruhunu karşılamaya çıktıkları o ânın tadını
çıkarmayacaktı.
Yüce isimlerinden biri de ŞEHÎD olan Allah’ına şehit
olarak gitmek, Hz. Hüseyin gibi. Bir yudum suyla arasına
girenlerin üzerinden aşarak Rabbinin elinden su
içmek. Hasretini bir dağın altından çekip çıkarmak ve
cennet beratı gibi kalbine sarmak. Kerbelâ’dan geldim,
demek huzuruna. Efendim Hüseyin’in huyundan aktım
çöllerin üzerine ve koşarak geldim. Kılıç yarası gül goncasıdır
ruhumda, işte kokusu. Rabbim, Kerbelâ’yı topladım
geldim. İftarımı yaptım geldim. Şehit oldum geldim.
Senin bağışını umarak geldim. Ben, senin oldum.
Senin olmayı cennetimin Kerbela’sı bildim, geldim.
57