gavurelo

Gâvur Êlo
da hâlâ damaklarındaydı. Bir de öküzlerin çektiği arabanın
yağsız tekerleklerinin gıcırtısı hep gelir düşüncelerinin
ortasına otururdu. Bir ara annesi çığlık çığlığa kalınca o da
başlamıştı ağlamaya. Kadın, yüzünü göremediği bir adamın
başını dizlerine koymuş durmadan öpüp okşuyordu.
Arkadaşı Edê Barê ile yaşadıkları macera sırasında aniden
hatırladıklarını bir yana bırakırsa, aklına gelenlerin hepsi
buydu.
Êlo bazen bunları düşünürken irkilir, sanki yanındakiler
aklından ne geçtiğini anlamışlar gibi çekinerek suratlarına
bakardı. Êlo‘nun çocukluğundan beri bilinçaltına yerleşen
bir dürtü onu hep dizginler, olağanüstü dikkatli davranmasına
neden olurdu. Yüreğinin tâ derinliklerinde tarifsiz,
dermansız bir eziklik vardı. Herkes kırkında, o belki de daha
yedisindeyken olgunlaşmıştı. Âlemin gurur duyabileceği
her şeyden yoksun olduğunu ezelden bilirdi de içine kan
akıtan bu gerçek yüreğini dağlardı.
Kürtler büyüklerinden söz ederlerken en az yedi dedesini
sayardı. Hattâ çocuklar bile bunu büyük bir gururla
ezberler; Emin kurê Huso’ye 2 , Huso kurê Edê’ye, Edê kurê
Barê’ye, Barê kurê Siyar‘e, Siyar kurê Siyabent’e, Siyabent
kurê Xalıs’e... diye giderdi. Êlo bu gibi durumlarda belli
belirsiz bir utançla başını önüne eğerdi. Sadece bu mu;
çocuklar düşmancılık oynarlarken hep onu esir alır, yalancıktan
eziyet ederlerdi. Ağa-bey gibi oyunlar oynarlarken
uşaklık etmek, işleri yapmak hep ona düşerdi. Çocuklar
annelerinin sütü kesilmesin diye birbirlerinin sidiği üzerine
işemezlerdi. Böylesi ortamlarda hepsi de yüzlerindeki o
hınzır sırıtkanlıkla nasıl olsa annesi yok diye köpürterek
Êlo‘nun sidiği üzerine işerlerdi. Küçükler yaptıkları kötü
işleri Êlo yaptı der işin içinden çıkarlardı. Sık sık iftiralara
11