gavurelo

62
Gâvur Êlo
atıydı. Atlar kan-ter içinde soluyorlardı. Fevzi‘nin durduğu
yerin tam oraya gelir gelmez, daha at durmadan yere atladı
oğlan. Sarı dalgalı saçları arkaya doğru taranmış, diğerlerin
aksine şapkasızdı. Atlamadan önce ileriye doğru attığı tırpanı
tekrar aldı. Bu arada ötekiler de gelmişlerdi. Ne selâm,
ne sabah. Fevzi hiç hoşlanmamıştı bu işten. Belli ettirmemeye
çalışarak sol yanını yokladı hafiften. Kalın kazağının
altında, yanından hiç ayırmadığı Belçika malı bir
tabancası vardı. Bu tabancayı hep yağlamış, gözü gibi
korumuş ama deneme atışlarının dışında kullanmamıştı.
En fazla orta yaşa kadar ilerlemiş insanlardı. Aralarında
Fevzi‘nin anlamadığı Lazca konuşuyor, bazen de şiveli
Türkçe ile Fevzi‘nin duymasını istercesine laf atıyorlardı
Delikanlıdan ise hiç ses çıkmıyordu. Masadıyla tırpanını
biliyordu yalnızca. Bir de ters ters bakışları vardı teresin.
Geçen geldiklerinde böyle değillerdi. Bunların içlerinde
geçen gruba ayıt yalnızca hakkını ihlâl ettiğini iddia eden
komşu tarlanın sahibini tanıyordu. Adam laftan anlamayan,
dik kafalı biriydi. Fevzi çok dil dökmüştü. O ise en
son tehditler savurarak çekip gitmişti. Zayıf, ince olanları
tarla sahibine Fevzi’yi göstererek “ha bu mudur o gâvur
Êlo‘nun oğlu” diye sordu alay eden bir sırıtkanlıkla. Gülüşmeye
başladılar. Korkuyu yenmeye, bastırmaya çalışan bir
gülüştü bu. Tarla sahibi alaylı alaylı, “Öyle deme. Gâvur
dediğin Êlo hac yolunda biliyor musun?” dedi. Gülüşmeler.
Zayıf olan “adamın birine kurnazlığından dolayı ruvi 19
diyorlarmış. Adam hoşlanmadığı bu lakaptan bir türlü
kurtulamıyormuş. Karısı bir gün ‚herif haca git de kurtul‘
diye nasihat etmiş. ‚Sana artık ruvi yerine heci 20 derler‘.
Adamın kafasına yatmış. Kalkmış haca gitmiş. Hacdan
döner dönmez onu karşılayanlardan ilk adam ‚hoş geldin
heci ruvi‘ demiş”. Gülüşmeler kahkahalara dönüştü.