gavurelo

Gâvur Êlo
onun için adanan bu aşk ve kahramanlık türküsünü ezbere
bilirdi. Mıho‘nun yanından ayrılmayan, onun her yaptığını
türküyle dinleten saygın bir dengbeji dahi varmış. Êlo
bu türküyü neden severdi? Yoksa sevmez miydi? Onu türküde
cezbeden neydi? Kimsecikler öğrenemedi. Nedense
sormadılar. Zadê girdi içeriye. Çoktandır sobaya atılan
yakacak tükenmiş, sönmek üzereydi. Babasına “üşüteceksin.
Hem burası çok karanlık. Misafirler de gelmek üzere.
İzin verirsen lambaları yakim” dedi. “Hayır. Lambaları
yakma. Misafir geldiğinde yakarsın. Sobaya bir şeyler at”
dedi Êlo. Belki de o üzüntülü, düşünceli hâli görülsün
istemiyordu. Zadê diğer kardeşlerine hiç benzemiyordu.
Yaşı otuzuna dayanmış, kısa boylu korkak biriydi. Korkaklığı
kendisini, ailesini savunma acizliğinden geliyordu. Bu
korkaklığı onu da oldukça dindar yapmış, böylesine bir
yarışa sürüklemişti. Akranları arasında güvenilmez biriydi.
Bu da Êlo‘yu çok üzüyordu. Oysa Fevzi ne kadar mağrur,
ne kadar da cesurdu. Zadê, pasaport alabilirse yakında
gidip Arabistan‘da çalışacaktı. Babasına, “böyle giderse
gelecek kışa yakacak kalmayacak” diyerek çıktı odadan.
Köylüdeki merak yerini korkuya bırakmıştı. Evlerine
çekildiler. Devletin ne düşündüğü, ne yapacağı belli olmazdı.
Çocukların köylerinin etrafında otlattıkları koyunlar
dönmeye başlamışlardı. Bunlar çobana verecek parası
olmayanların hayvanlarıydı. Ortalığı koyun, kuzu melemeleri
sarmıştı. Dılxeranlardan Fequsf‘un oğlu Bextewar,
Êlo‘nun tarlasından özellikle geçirmişti koyunlarını. Çocuk
silâh sesleriyle birlikte, uzaklaşan atlıları görmüş, oraya
doğru yönelmişti. Korkutucu manzara karşısında ürkmüş,
sonra toparlanarak henüz kendisine gelmekte olan akranı
Hemid‘e yardım etmişti doğrulması için. Hemit hareketsizlik
ve soğuktan neredeyse donacak haldeydi. Dişleri
67