gavurelo

32
Gâvur Êlo
miydi. Zaten dikkat çeken, en Müslüman olmayanın bazen
imtihan ettiği biriydi. Sonra bu delikanlı bir zaman kendisine
Türkler Ermeniler’i sevmez, ellerinden gelse tekini
bırakmaz, demişti. Zamanında kestikleri Ermeniler’in
kanları dereleri taşırırmış. Şimdi de sıra Kürtler’deymiş.
Elini tabakasına attı, açtı, tütünü kalmamıştı. Usulca
yandaki Beyler‘in dükkânına doğru yöneldi. Kafasından
belki bir gün sorarım diye geçirdiyse de o düşünceyi hemen
kovdu.
Köylü dinden biraz sapanı, „Êlo’ya kurban olun. O kadar
bile olamıyorsunuz“, diye azarlardı. Köy, irili-ufaklı en az
on aşiretten meydana gelmiş dört yüz haneye sahipti. Yine
bu gençlerin anlattığına göre, bunca nüfusa sahip bir yerleşim
yeri köy değil kasaba olmalıydı. Olmamasının nedenini
de devletin belediye, sağlık işleri ve benzeri gibi hizmetlerden
kaçtığı, Kürtleri sevmediği şeklinde açıklıyorlardı.
Birbirini sevmeyen bunca Kürt aşiretinin mahsustan bu
köye yerleştirildiği de anlatılanlar arasındaydı. Êlo, devlet
Kürtleri sevmiyor, Ermenileri sevmiyor peki kimi seviyor
diye düşünmüştü anlatılanları dinlerken. İşte böylesine
büyük bir köyde Êlo’nun dindarlığından söz etmeyen kalmadı.
Dindarlığına karşın, dinlemeyi öğrenmiş, konuşmayı
pek sevmese de bazı sohbetlerindeki dikkatli köylü-bilge
sözleri gençlerin sempatisini de topluyordu. Gençler onunla
sohbet etmekten hoşlanıyordu. Hattâ bir gün biri „Allah
yok, olsaydı bunca zulüm olur muydu. Bak Kürtler’in hâline“
demiş de Êlo onu hep gülen gözlerle dinlemişti. Ama
hiç ses çıkarmamıştı.
Êlo yaşamı boyunca kendi adına tek bir günah işlememişti.
Cümle köy aynı kanıdaydı. Kimse aksini söyleyemezdi.
Bir tek Edê Barê ile bir sırları vardı. Yemin etmiş-