gavurelo

Gâvur Êlo
lerdi. Daha doğrusu Edê Barê, Êlo‘ya yemin ettirmişti
kimseciklere söylememesi için. Êlo kendisine acı da verse
tutmuştu sözünü. Tutacaktı da. O, şimdiye kadar verdiği
her bir sözü tutmuştu. Ama yine de olayı her hatırladığında
köylünün hâline güler, ne kadar saf olduklarını düşünürdü.
Böyle düşünmekten kendini alamazdı. Nasıl düşünmesindi
ki, bu Edê Barê‘yi neredeyse ermiş sayıp çıkmışlardı. Herkes
başına yemin eder, hasta çocuklarının körpecik kafasına
elini sürmesi için türlü hediyeler verip, dualar ederdi.
Komşu köylerden gelen cin çarpmış, elk görmüş, kamburu
çıkmış bir sürü biçare vardı onun kapısının önünde. Kendi
karısı bile, ağzından su akıyor diye küçük oğlunu götürmüştü
de, Êlo verdiği sözden dolayı ağzını açıp kendisiyle
beraber kabire götüreceği doğruyu söylememişti. Oysa
dayısı çocuğun ağzındaki akıntının kesilmesi için topuğuyla
hafif vurmuş ama akıntı yine de kesilmemişti. Êlo, Edê
Barê‘nin iyi bir arkadaşıydı aslında. Küçüklüğünden beri
anlaşır, sırlarını paylaşırlardı. Ne ki, şimdiye kadar böylesine
büyük bir gizleri olmamıştı hiç. Bir gün Edê Barê‘nin
ısrarı üzerine Bazid üzerinden onun İran‘daki akrabalarını
görmeye gitmişlerdi. Ona bir konuda, hem de çok önemli
bir konuda yardım etmesi gerekiyordu. Bunun ne olduğunu
yolda anlatacaktı. Edê Barê öyle demişti. Êlo yok
diyememişti. O da gâvur, gâvurdur diye vermedikleri Gewrê‘yi
anlaşarak kaçıracağı zaman, önce söylemeyip sonra
yolda anlatmamış mıydı. Olurdu böyle şeyler. İyi arkadaşlıklar
hangi gün içindi. Lafı bile olmazdı.
Sınıra kadar üstü açık bir kamyonla, hayvanların arasında
gittiler. Daha iki bahar önce olmuştu bu. Gelmişken
Bazid‘teki başka hısımlarını da kısa bir süre için ziyaret
ettiler. Sonra, seher vakti, sınırı ıslık çalıp düğün türküleri
söyleyerek geçtiler. Diğer tarafta akrabaları yaşadığı için
33