gavurelo

66
Gâvur Êlo
işte” diye yakındı bilmişcesine. Bazıları doğru der gibi
başlarını salladılar. Artık koyulaşan karanlık havadan bir
şeyler sezebilmek güçtü fani gözün görebildiği kadarıyla.
Köylü inşallah hayırdır diye düşündü.
Êlo olanları durmadan içeriye girip çıkan Sonê‘den
öğreniyordu. Kendisini çok çaresiz, gereksiz hissediyordu.
Varsın âlem başka düşünsün, o Mıhê‘nin oğlunu çok seviyordu.
Şimdi daha iyi anlıyor, hayıflanıyordu. Çocuğun
ölmediği haberi yüreğine biraz olsun su serpmişti. Uzaktan
gelip onda kalan iki misafiri de dışarıdaki meraklıların
yanına gidince odada yalnız kaldı. Elindeki uzun, yeşil
tespihle durmadan Allah‘ın doksan dokuz adını tekrarlıyordu.
Kendisini iyi hissettiğinde Mıhê‘nin oğlu iyileşip
sağlığına kavuşsun diye Kur‘anı okuyup bir kere daha
bitirecekti. Gewrê‘ye gaz lambasını yaktırmamıştı. Odanın
bir süre daha karanlık kalmasını istiyordu. Her çekişte
sigarayı tüketen kor gibi ateş karanlıktaki yerini belli ediyordu.
Radyosunun tam yanında, çeyiz sandığına dayanmıştı
oturduğu yerden. Erivan Radyosu‘nun Kürtçe haberlerini
dinlemek çok hoşuna gidiyordu. Hele Grabet‘ê Xaco,
Aslik‘a Qadır, ile Egit‘ê Cımo‘dan dinlediği türküler onu alıp
bambaşka dünyalara götürürdü. Radyonun Erivan‘dan
yayın yapmasıysa ona bir değişik, belki de açıklayamadığı
bir yurt duygusu veriyordu. Bir günah, bir zina gibi değil;
bir yar, bir yavuklu, bir hasret gibi dinliyordu radyoyu. Her
zaman tozunu kendisi alır, kimseciklere dokundurmazdı.
Gewrê bile kıskanmıştır bu alâkasını. Emin‘a Evdal haberlerden
biraz sonra Mıho‘nun türküsünü söyleyecekti bu
akşam.
Mıho. Neo‘nun babası. Êlo Mıho‘yu hiç görmemişti. O
doğmadan önce ölmüştü adam. Torunlarının hepsi de