gavurelo

Gâvur Êlo
askerlerin ziyaretin tepesine tırmanışını seçebiliyordu.
Birini kovalıyorlardı. Ayağa kalkıp daha iyi görebileceği bir
yer aradı. Huzursuzlanmıştı. Silâh sesleri geliyordu. Tek tek
atış seslerini seri atışlar takip etti. Silâh sesleri uzun sürmeden
kesildi. Ne oluyordu? Yoksa çocuğu vurdular mı? O
bunları düşünürken kadın çığlıkları köpek havlamalarına
baskın çıktı. Evet, evet vurdular diye düşündü. Hayıflandı.
Artık ne çalışmak ne de yemek için keyfi kalmadı. Üzgün
bir ses tonuyla “Hemit” diye bağırdı. “Hemit gel, toparlanıp
gideceğiz”. Vay namussuz muhtar. Oysa onun oğlu da o
çocuğun iyi arkadaşıydı. Gençler kadar olunamıyordu bu
köyde. Onlar aşiret nedir, aşiretlerle kavga nedir bilmezlerdi
birkaçının dışında. Acele ederlerse toparlanmaları yaklaşık
bir iki saat alırdı.
Fevzi kağnıya öküzleri koştu. Ufak-tefek eşyaları yerleştirdi.
Bu çamurlu yolda öküzlerin işi hayli zor olacaktı. Tam
güçlü kollarıyla koca sabanı arabaya atmak üzereydi ki,
Hemit “atlılar geliyor” dedi. Fevzi bakmak için sabanı yüklemekten
o an için vazgeçti. Nal seslerini o da duymuştu.
Belki gelenler yardım da ederlerdi. Geriye doğru, bakmak
için döndüğünde, gördükleri onu hiçde hoşnut etmedi.
Daha geçen gün neredeyse kavgaya tutuşacakları tarla
komşusu Lazlar geliyordu onlara doğru. Atları dörtnala
sürdüklerine göre önemli diye düşündü Fevzi. Huzursuzlandı.
Hemit‘in kucağına aldığı küçük köpek atlılara
doğru havlıyordu cılız sesiyle. Tarladaki kuşlar atların
toynaklarıyla döğdükleri yer titremesinden ürküp değişik
yönlere doğru havalandılar. Tam sekiz atlı saydı. Hepsinin
de sırtında tırpan vardı. Ekin biçme zamanı değildi. Belki
de çayır biçmekten geliyorlar dedi kendi kendisine. Ama
çayır zamanı da değildi ki. En önde tüyleri daha yeni bitme,
bayağı heyecanlı bir delikanlı vardı. Altındaki cins bir arap
61