gavurelo

Gâvur Êlo
Delikanlıların içerisinde birisi vardı ki, Ona ayrıcalıklı
bakardı. Duyduğuna göre bu çocuğun başı, Kürtçülükten
beladaymış. Koskoca devlet bu ufacık canla uğraşır da başedemezmiş.
Yamandı doğrusu şu çocuk. Êlo ona bakarken
eskiden devlete vergi vermediği, kanun tanımadığı için
dağlarda kurduğu çeteyle köylüye yardım eden Ehmedê
Xanperi gelirdi aklına. Ahmedê Xanperi, „hududların
kanunu yoktur, ben de her yerde yaşarım“ demişti koskoca
devlete başkaldırırken. Devlet Ağrı Kürtleriyle boğuşup
Zilan Deresi kanlı aktığı zaman, Ehmedê Xanperi ile anlaşarak
aşağı indirtmişti. O zamana kadar Êlo da dahil, bütün
delikanlılar hayrandı bu adama. Anlaşmazdan önce bir
başına bir mürfezeyle başa çıkmış da tek yara almamıştı.
Tam olmasa da işte böyle biriydi bu çocuk. Êlo kaç kere
onu dinlemişti, laflarının hepsini pek anlamamış ama anladıkları
kadarıyla köyün en yaşlısından daha akıllı buluyor,
hiç duymadığı şeyleri ağzından işitiyordu. Bu çocuk, köyün
en fukara, ufak-tefek çobanı Mıhê’nin oğluydu. Ne kadar
mağrur, ne kadar da gözüpekti. Konuşurken olduğundan
daha büyük görünür, muhtardan daha çok söz dinletirdi.
Geceleri evinde kalmaz, nerede olduğunu kimseler bilmezdi.
Bir gün çevresindekilere sakin, kararlı ve her zamanki
öğreten ses tonuyla bir şeyler anlatırken aklından, acaba
sorsam mı diye geçti. Sonra soru dilinin ucuna kadar geldi
ama oracıkta kitlendi. Konuşmak için aldığı nefesi öylece
dışarı saldı. Hem sorsa bile ne değişecekti. Ataları kim,
nerden gelmişler, neden ölmüşler, neye inanmışlar... Bilse
ne bilmese ne? O bir Müslümandı ve öyle kalacaktı. Hem
bu köyde, bu insanlarla büyümüş çoluk çocuğa karışmamış
mıydı. Yaşı seksene dayanmıştı. Bakarsın bu soru yüzünden
elin diline dolanır, bir de Rus ajanı diye itham edilirdi. Bu
köyde herkes işine gelmeyeni Rus ajanı diye damgalar da
devlete şikâyet ederdi. O da durumu en müsait olanı değil
31