gavurelo

Gâvur Êlo
Fevzi garip bir içdürtüyle küçük Hemit‘i sürülü tarla-nın
yanındaki otlağa doğru itiyordu. Kendisi de ağır ağır geriye
doğru çekildi. Emin bir yer arar gibiydi. Keşke bu kadar geç
kalmasaydı tarlada. Delikanlı her adımını gözlüyordu.
Fevzi‘de harcayacak, işe yarayacağını umut edecek tek laf
yoktu. Atmosferin ağırlığından neredeyse dizleri bedenini
taşıyamayacak haldeydi. Saçlarının dibi terlemişti. Bir ara
titrek, korkak bir mum alevine döndüğünü fark ederek
toparlandı. Hani erkek adamdı. Hani herkes ondan çekinir,
gözünü budaktan esirgemez, derdi. Lazlar çevresini sarmıştı.
Fevzi Hemit‘e taşların arkasına doğru kaç diye bağırıp
tabancasını çekti. Çevresi sarılmış bir kaplana döndü bir
an. Çemberi ölümüne yarmaya hazırlanmıştı aniden. Hemit‘e
baktı. Çocuk ortalarda yoktu. Rahatlamıştı. “Bir kaza
çıkmadan çekin gidin” dedi kararlı bir sesle. Tarla sahibi
delikanlıya dönerek, “Ne diyor bu gâvurun oğlu. Kürt bile
değil it. Kalkmış bizi kovuyor. Kimi nereden kovduğunu
bilmiyor hergele” dedi, ardında komut yatan bir ses tonuyla.
Konuşmasında yanındakilere bir mesaj var gibiydi. İnce
olanı “o tabancayı elinden atarsan, sana yalnızca bir ders
verip gideceğiz” dedi yine sırıtarak. Doğru söylüyordu. Eğer
Fevzi dediklerini yaparsa biraz hırpalayıp korkutarak gitme
niyetindeydiler. “Alçaklar” dedi Fevzi havaya bir el ateş
ederek. “Gidin diyorum!”. Genç tırpanı bilediği taşı Fevzi‘ye
doğru fırlatıp atıldı. Fevzi yana çekilip bir atışta devirdi
delikanlıyı. Dağılmadılar. Aksine kudurdular kan görünce.
Artık ok yaydan çıkmıştı. Her taraftan gelen saldırı sonucu
başladı rastgele ateş etmeye adamların üzerine. Tabancayı
tutan kolu bir tırpan darbesiyle gövdesinden ayrılmazdan
önce Laz‘lardan ikisi daha devrilmişti. Artık hiç bir şey
hissetmiyordu. Panik içerisinde kalan sağlar, ağzından
çıkan son sözleri anlayamadılar. Fevzi son nefesini Hemit‘e
git dediği yöne bakarak vermişti.
63