gavurelo

Gâvur Êlo
larla burun buruna gelmişlerdi. Bir keresinde de neredeyse
bir uçurumdan yuvarlanacaklardı. Nasıl da didinmiş, keçi
yollarından aşağılara kadar inmişlerdi. Hele koca kartalın
kuzuyu havalandırmaya çalışması görülmeye değerdi doğrusu.
Bir atışta indirmişti feleksizi. Anlata anlata bitiremiyordu.
Ama kimin olduğunu henüz söylememişti. Nerden
çıkmıştı bu sürü? Neden buradaydı? Êlo ise anlattıklarını
sesizce dinliyordu. Heci Xoce dayanamayarak, “Peki kimin
bunlar? Sende ne arıyor?” diye bütün cemaata tercüman
oldu. Hizmet edenler de dahil, herkes olduğu yerde çakıldı
kaldı. Pür dikkat kesildı oda. Edê Barê cemaatın alt taraflarında
sardığı cıgarasını dilinin ucuyla yalayıp, kâğıdını
yapıştırmaya çalışan Êlo‘ya baktı. Hiç acelesi yoktu. “Sen
anlat” dedi gözlerindeki şeytanî bir pırıltıyla arkadaşını kast
ederek. Êlo başını oynatmadan buruşuk alnını kaldırarak
yukarıya doğru bakıp şaşırdı. Bir an kendisini suçüstü
yakalanmış gibi hisetti. Edê Barê zeki bir manevrayla, “Hayır,
hayır! Bırak ben anlatayım” dedi. Êlo rahatlamıştı. Tuhaf
bir rahatlıktı bu. Geçici, aldatıcı bir rahatlık. Arkadaşının
ses tonu Heci Xoce‘nin camide vaaz veren derin, anlamlı
sesine dönüşmüştü. Bu seste hiç bir günah, vebal, zaval
yoktu. Su gibi temiz, nur gibi akıcıydı. Gittiklerinden beri
haylı uzamış, artık ömrünün sonuna kadar kesmeyeceği
sakalını yukardan aşağıya sıvazlayarak, salavat getirdi.
“Biliyorsunuz; Êlo ile akrabalarımı görmeye gitmiştik. Êlo
can ciğer arkadaşımdır. Oğluma bir kız bakacak, aynı
zamanda kızı gösterip ona da danışacaktım. Ailesinin ne
kadar Müslüman olduğunu görüp bana hak verecekti.
Onlar da Êlo‘nun ne ehli-müslim olduklarını bilir, tâ
oralarda sayar, severlerdi.” Êlo‘nun yüreği hop yukarı, hop
aşağı neredeyse yerinden fırlayacaktı. Ne anlatmaya, yine
ne tezgâh kurmaya çalışıyordu bu zalim.
45