gavurelo

Gâvur Êlo
kadınından otuz beş çocuğu var adamın. Yaşı da doksan.
Buna mı acıyacağım, kendime mi ha...“ Sesi adeta yalvarıyordu.
Êlo ancak „çobana ne yaptın?“ diyebildi. „Korkma.
Bağladım sadece. Buranın çobanları bazen aylarca otlaklarda
kalırlar. Ben kaçakken de buralara uğrardım. Bu beni
tanımazdı. Yanına daha evvel hiç uğramamıştın, ama
biliyordum. Hakkında malumatım vardı. Dağdayken en iyi
ahbaplarımız çobanlardı. Köpekler önce biraz huysuzlandı
çoban onları yatıştırana kadar. Ben fazla uzatmadan
çobana silâh çekince korkmuştu. Tam bağlayacağım zaman
köpekler hırlayarak üzerime geldi. Ateş etmek zorunda
kaldım. Onu bulduklarında biz sınırı çoktan geçmiş olacağız.“
Êlo‘nun inanmaktan başka çaresi yoktu. Acıyarak;
ne yer, ne içer, kurda-kuşa yem olmaz mı gariban diye
içinden geçirdi. Olan olmuştu. Uyuma sırası ondaydı.
Battaniye ye sarılarak, farkında olmadan küçükken yaptığı
gibi iki dizini de göğüsüne doğru çekerek, öylece uyudu.
Türkler’in „Ağrı“ dedikleri Kürtçe’deki „Agrî“den gelir.
Ağrı’ya, Ermeniler „Masis“, Farslar Kûh-i Nûh, Asuri-
Süryaniler „Uruat-ru“, Araplar „Cebel-el Haris“, mukaddes
kitaplardan Tevrat’da ise Ararat olarak geçer. „Agîr“ın Kürtçe
karşılığı “ateş“tir. Agrî ise, ateşli anlamında kullanılmış. Agrî
sönmüş volkanik bir dağ olduğundan, bu ismi vermişler.
Cıvar köydeki insanlar ise Gridağ diye bilirler burayı.
Muhteşem görünümlü dağın çevresinde, sönmüş lavların
meydana getirdiği ilginç, girintilı çıkıntılı bir zemin vardı.
Bazı yerler demir dökülmüş gibiydi. Lavlar neredeyse ta
İshak Paşa Sarayı‘nın oralara kadar püskürmüş zamanında.
Kimbilir içinde ne gizler saklıyor; gelecek için ne acılı
planlar yapıyordu bu suskun canavar. İçindeki kini kusmaya
görsün; ateşli diliyle çevresini birçırpıda yalar, külüyle
ovaları yutardı. Hani tepesine çıksan, biraz ötesinde uza-
39