gavurelo

64
Gâvur Êlo
Katliamdan arta kalanlar, cehennemin atlıları gibi gelmedikleri
bir yöne doğru uzaklaştılar. Küçük Hemit tarla
taşlarının ardında gözlerini sıkıca yumarak geçirmişti dört
yaşamın söndüğü kısa zaman dilimini. Köpeği ezecek kadar
sıkı sıkıya sarılmıştı. Köpek ise onu, olanları anlamış gibi
çocuğun yüzünü yalayıp durdu. Cesaret edip bakabildiğinde,
gözleri kocaman açıldı. Dili tutulmuştu. Ağzını
açtı, bağıramadı. Abi diye bağırmak istiyordu. Sürünerek
geçti sarı saçlı delikanlının cansız cesedini. Fevzi‘nin kolsuz,
kanlar içinde kalmış bedenini görünce dondu kaldı.
Ölümü ilk kez görüyordu böyle yakından. Dişleri kenetlenmişti
şimdi Hemit‘in. Köpek Fevzi’nin yüzündeki
kanları yalıyordu. Bu ona vahşi bir görünüm vermişti.
Hemit ondan da korkmaya başladı. Başı dönüyordu.
Oracıkta bayıldı.
Artık batmak üzere olan güneş, bir kocaman tepsi görünümündeydi.
Gökyüzü şimdi yalnızca birkaç dakika sürecek
bir başka güzelliğe büründü. Seyrek bulutlar, kendilerini
terk etmekte olan güneşten gelen kırmızının giderek
koyuda biten tonlarıyla bezendi. Hava soğumaya, yerdeki
su birikintileriyle çamur da donmaya başladı. Yılın bu mevsiminde
don az görülürdü. Dışarıdaki köylüler sıcak nefeslerini
hohladıkları ellerini birbirine oğuşturup ancak dayanabiliyorlardı.
Çoban Mıhê’nin evinin çevresinde insanlar
birikmişti. Ev çukurda olduğundan yukarılarda oturanlar
da ellerini göğüslerine kavuşturmuş hareketliliği izliyorlardı.
Muhtarın evinin önü de kalabalıktı. Söylentilere
göre, Mıhê‘nin oğlu askerleri görünce toprak damı üstten
delerek çıkmış, ziyaretin tepesine doğru kaçmaya çalışıyormuş.
Amacı, başarabilirse Elegez dağına gitmekmiş.
Zaten her konuşmasında “Kürdün sığınabileceği bir tek
dağları kaldı” demez miydi. Askerler evin tahta kapısını