gavurelo

Gâvur Êlo
Köylü gerisini biliyordu. Herkes Êlo‘ya baka kalmıştı. O
hakikatten sapmaz, harama el uzatmaz, dünya malına göz
koymazdı. Êlo kendisini küçülmüş, tespih tanesi gibi
ufalmış hissediyordu. Ne yapacaktı. Söz vermişti. Sözünden
dönemezdi. Başını kaldırmadan sallayarak “he” diye
tısladı. Heci Xoce Edê Barê‘nin ayaklarına “ey Allah‘ın
sevdiği kulu, mübarek adam!” diye iman dolu bir törenle
kapandı. Bütün oda onu takip etti. Edê Barê neredeyse
havasızlıktan boğulacaktı. İki karısı dört kızı da boşuna
kendilerine yer açıp ona ulaşmaya çalıştı. Haber yıldırım
gibi köye yayıldı: “Duydunuz mu, duydunuz mu? Êlo‘da
yanındaymış. Gözleriyle görmüş. Melekler Edê Barê‘yi
namaz kıldığı yerden almış bir kayanın dibine götürmüşler.
Kayayı açıp istediğin kadar koyun al kendine. Git biraz rahat
et, sen Allah‘ın muteber kulusun demişler! Ayaklarına ilk
olarak Heci Xoce kapanmış ermişin!” Edê Barê daha sonra
Êlo‘ya birkaç koyun teklif ettiyse de, o bunlara tenasül
etmedi. Zaten yaşamından yeterince taviz vermiş sayıyordu
kendini. Allahından bulsundu şu Edê. Nasıl olsa en
sonunda Allah‘ın eline düşmeyecek miydi. Hak‘kın
huzurunda hakikati bir bir anlatmaz mıydı o zaman. Allah
nasıl olsa haklıyı haksızı bilir, inşallah onu affederdi. Zaten
bu saatten sonra birisine anlatsa dahi inanan olmazdı.
Êlo’nun tek derdi haca gitmekti. Koca köyde haca tek
giden bir Heci Xoce vardı. Ona da köylü yardım etmiş, öyle
göndermişti. Civar köylerde haca giden tek-tük insanlar
ağızdan ağıza bir başka saygıyla dolaşırlardı. Hacılar
hürmetle anılırdı cümlede. Êlo haca gitmeliydi. Şu köye ne
Müslüman olduğunu esas o zaman gösterecekti. Ama bu
kolay mıydı. Onca zorluk, onca geçim sıkıntısına karşın üç
oğlu üç ağızdan he diyorlardı. Sonra üç kız da baş sallayarak
onay vermişlerdi. Gevrê, onca çile çekmiş eşi, bazen hem
47