journal of turkology research tubar volume_31

150
TÜBAR-XXXI-/2012-Bahar/Burcu KARAKAYA
olarak tertibinde de daha basit bir uygulama söz konusudur. Garîb’in
eserinin dinî-ahlakî boyutunun olması dilinin sanatlı, ağır bir söyleyişten
sade, basit ve akıcı bir söyleyişe kaydırılmasını da mecbur kılmıştır. Müellifinin
sanatlı bir söyleyişi yakalayacak kudrete sahip olamayabileceği
de göz önünde tutulmalıdır.
Garîb’in mesnevisinin XIV. yüzyılda yazılmış olabileceğini gösteren
önemli bir yönü de “söz varlığı”dır. Bu bağlamda mesnevide bu dönemlerdeki
diğer bazı eserlerde olduğu gibi Türkçe kelimelerin Arapça ve
Farsça kelimelere oranla daha fazla kullanıldığı görülüyor ki XV. yüzyıldan
itibaren bu oranın tam tersi bir durumla karşılaşılması söz konusudur
denilebilir.
Eski Anadolu Türkçesi döneminin dil özelliklerini gösteren eserin
XIV. yüzyılda yazılmış olabileceği fikrine bizi iten önemli âmillerden
biri, Eski Türkçe döneminden Eski Anadolu Türkçesi dönemine intikal
eden ve bu döneme has bir ek olan “-UbAn” zarf-fiil eki ve bu ekin XIV.
yüzyıl metinlerinde rastlanan “-UbAnI” şeklidir (Timurtaş 1977: 370;
Gemalmaz 1991: 67). Eserde bu ekin her iki şeklinin de kullanıldığı pek
çok yer vardır.
Bir diğeri ise “-yor” şimdiki zaman ekinin eski şekli olan “yorı-“
fiilinin varlığıdır. Toplam dört yerde karşılaştığımız bu ek, nüshalarda “-
yorur/-yorı/-yor” biçimindedir. Dilciler arasında ekin menşeine dair en
yaygın görüş “-A zarf fiil ekli fiil ile yorı-/yoru- “yürümek” fiilinin geniş
zaman eki almış biçiminin (-A yorur) zamanla ekleşmesiyle (-yor