journal of turkology research tubar volume_31

206
TÜBAR-XXXI-/2012-Bahar/Prof. Dr. M. Fatih KÖKSAL
Ana metne alınan varyant yazıldıktan sonra iki nokta (:) işareti
konmuş, sonra diğer varyant(lar) gösterilmiş, sonra o varyant(lar)ın
bulunduğu nüshanın rumuzu yazılmıştır. Aynı ibarenin
(varsa) değişik varyantları birbirinden virgül (,) işaretiyle, farklı her
bir ibarenin varyantları birbirinden noktalı virgül (;) işaretiyle ayrılmıştır.
Virgül yerine eğik çizgi (/), noktalı virgül (;) yerine çift
eğik çizgi (//) de kullanılabilirdi. Ancak metinde bütünüyle farklı
olan beyit varyantları varsa, eğik çizgiyi mısraların, çift eğik çizgiyi
beyitlerin arasında kullanmak gerekebilir. Metinde böyle bir
durum yoksa veya mensur bir metin çalışıyorsak bu işaretler de
gayet tabiî kullanılabilir.
Đbarenin hiç bulunmadığı varyant (-) işaretiyle gösterilmiştir
(cihÀnda: - N2). Bunun yerine “cihÀnda: N2’de yok.” şeklinde belirtmek
de mümkündür. Esas olan metin boyunca farklı uygulamaları
yapmamak, istikrarlı olmaktır.
Đzafet terkibi veya atıf terkibi gibi kelime gruplarında, grubun
tamamı değil sadece farklı varyant(lar) olan ibare gösterilmiştir
(bÿy-ı: gÿy-ı MK). Bunun yerine “bÿy-ı vefÀ: gÿy-ı vefÀ MK” şekli
de tercih edilebilir, hatta daha anlaşılır olması için bu şekil özellikle
de yeğlenebilir. Fakat maksat hasıl olacağından mümkün olduğunca
dipnotları metne boğmamakta yarar vardır. Mamafih her ikisi de
makuldür. Elverir ki istikrar esas olsun.
Nüsha farklılıklarının aparatta gösterilmesi ibarelerin metindeki
sırasına göre yapılmıştır. Đlk nüsha farklılığı olarak beytin başındaki
“LÀle ruòsÀruñ” ibaresinin varyantları, son olarak da beytin
sonundaki “bÿy-ı vefÀ” ibaresinin varyantlarına yer verilmiştir.
Diğer nüshalarda 2. sırada olan beyit, bir nüshada (T) 3. beyit,
3. beyit de 2. beyit olarak yazılmıştır. Bu durum “T’de 2 ve 3.
beyitler takdim-tehirli.” cümlesiyle gösterilmiştir. Böylelikle 3.
beyitte tekrar aynı farklılığı gösterme gereği de ortadan kalkmaktadır.
EK 3