Kitap10 - Prof. Dr. Ebülfeyz ELÇİBEY - turan-sam

- "Sana niçin sakın gelme! Sakın gelme! Diye bağırdım biliyor musun? Ben, KoskocaTürkiye'nin CumhurbaĢkanıyım. Bütün dünyanın gözü benim üzerimde. Merdivenleri zorlaçıktığım doğru. Ama sen gelip yardım için benim koluma girseydin ne olurdu biliyor musun?Herkes binbir türlü lâf çıkarırdı. Özal bitmiĢ tükenmiĢ derlerdi. Çok yanlıĢ olurdu. Milletimidevletimi düĢünerek sana bağırdım" dedi.Özal bütün bunları vefatından 42 saat kadar önce söylüyordu. ġu değerlendirmeyi de,Bakü'den Ankara'ya dönerken bizzat ondan dinledim. Bana diyordu ki:- "Bu Elçibey'e sahip çıkmak lâzım. Önce bu adam Türklük sevdalısı. Sonra demokrat, cesurve bilgili! Türk dünyasının kapısı Azerbaycan'dır. O kapının anahtarı da Elçibey'dedir. DiğerTürk Cumhuriyetlerinin CumhurbaĢkanları Elçibey'i sevmiyorlar. Çünkü kendilerinden çokfarklı. Hem seçilmiĢ bir CumhurbaĢkanı hem de komünist bir anlayıĢtan gelmiyor. BizimbaĢbakan da Elçibey'i sevmiyor. Beri yanda Rusya, Ermenistan ve Ġran, ağızlarını birercanavar gibi açmıĢ bekliyorlar. Biz Elçibey'e sahip çıkmazsak ne olur? Süleyman Demirel'inikide bir tekrarlayıp durduğu "Adriyatik'ten Çin Seddi'ne kadar Türk Dünyası" sözühavada kalır. Benim "21. Asır Türk asrı olacaktır" iddiam bir kıymet ifade etmez. SeninbaĢbuğunun Turan ideali bir hayalden öteye geçemez. Göreceksin, biz bu Elçibey'e sahipçıkmazsak dörtlü çete ona hayat hakkı tanımayacak!"Dört gün sonra, Özal'ın cenaze töreninde Elçibey, tabutun baĢındaydı. Merasime AzerbaycanCumhurbaĢkanı olarak katılmıĢtı. Yanında Haydar Aliyev de vardı. Ben Özal'ın uçakta banasöylediklerini kelimesi kelimesine Elçibey'e anlattım. ġahadet parmağını dudaklarınagötürerek "sus" dedi. Özal kabrine indirilirken Elçibey de oradaydı. Samimiyetle inanıyorumki, o gün en kederli kiĢilerden biri de Elçibey idi.Sonra? Sonrasını biliyorsunuz!Elçibey'in millî kahraman ilân ettiği Suret Hüseyinof hâini, baĢına topladığı bir sürü serseriylebirlikte Bakü'ye yürüdü. Elçibey, bir iç savaĢ çıkmasın, kardeĢ kanı akmasın! Diyerek Keleki'yeçekildi. Onu Keleki'de de rahat bırakmadılar. Bir akĢamüstü telefonum çaldı. ArayanElçibey'di. Bana- "Servet Bey! dedi. Bugün bizi kaldıracaklar! AkĢam, hava karardığındahanımımızı imha edecekler. Keleki'nin etrafı silahlı adamlarla çevrilmiĢ durumda.Ben Ayvaz Gökdemir Bey'e, bu telefonla bir türlü ulaĢamıyorum. Siz Ayvaz Bey'eacele haber verin. Acele haber verin. Bize bir medet olsun! Yoksa, sabahaöldürüldüğümüzü duyarsınız!"Anladığım kadarıyla vaziyet vahimdi. Elçibey, kendinden korkan bir adam değildi. Amayüklendiği bir dâva vardı. Hem sonra aĢk derecesinde sevdiği milletinin silahlı zorbalarıtarafından niçin öldürülsündü? Milletine hizmet etmenin karĢılığı bu mu olmalıydı?DüĢündükçe çok üzüldüm.Ayvaz Gökdemir, o zaman Türk Dünyasıyla ilgilenen devlet bakanıydı. Kendisini Silopi'denġırnak'a gitmek üzere iken helikoptere binerken yakaladım. Çok heyecanla konuĢmuĢ