fe91dea1d5b6e592e5c65ce9c2fcbec67ee61d14

de Chantal Mouffe ile benim "antagonizmalann kurucu karakteri"adını verdiğimiz şeyle ilişkilendirme çabalan verimli bir düşünselalışveriş imkânı yarattı. Zizek, Essex Üniversitesi Kamu YönetimiBölümü'nde, İdeoloji ve Söylem Analizi hakkındaki araştırma programımızıbirçok defa ziyaret etti; bu temaslardan bir dizi ortak araştırmaprojesi doğdu. Tabii ki bu aramızda tam bir fikir birliği olduğuanlamına gelmiyor: Bize göre, Sloven okulu başlangıçta Lacancı teoriile postyapısalcılık arasında çok katı bir aynm çizgisi çekiyordu;aynca Hegel okumalanna ilişkin olarak da bir dizi çekincemiz var.İlki konusundaki farklılıklanmız tartışmanın gidişatı içinde azalmaeğilimine girmişse de, İkincisi konusunda tartışmalar hâlâ sürüyor.Yine de, bu farklılıklara rağmen, Sloven okulunun Hegel yorumununzenginliği ve derinliği su götürmez. Bu okulun Hegelcilik ile Lacancıteoriyi bir araya getiren özel bileşimi, halihazırda Avrupa düşüncesahnesindeki en yenilikçi ve ümit vadeden teorik projelerden birinitemsil ediyor.Bu noktada bu kitabı okuma konusunda bir dizi öneride bulunmak istiyorum.Okur kitabı hangi yazın türüne yerleştireceğini kolayca şaşırabilir.Klasik anlamda bir kitap değil bu kesinlikle; yani, içinde birargümanın önceden belirlenmiş bir plana göre geliştirildiği sistematikbir yapı değil. Her biri bitmiş birer ürün olan ve diğerleriyle oluşturduğu"bütünlük" sadece ortak bir sorunun tematik olarak tartışılmasındankaynaklanan denemelerden oluşan bir derleme de değil. Bir argümanınilerletilmesi anlamında değil, farklı söylem bağlanılan içindeyinelenmesi diyebileceğimiz bir anlamda, birbirlerini karşılıklı olarakaydınlatan bir dizi teorik müdahale diyebiliriz bu kitaba. Kitabıntemel tezi -"özne" kategorisi "özne konumlan"na indirgenemez, çünküözne, özneleşmeden önce bir eksikliğin* öznesidir- ilk bölümdeformüle ediliyor: Bu tezi yineleyen sonraki bölümlerin her biri bunu,bu tezi farklı bir açıdan aydınlatan yeni bir söylem bağlamı içinde yapıyor.Ama bu inceltim süreci ille de aşama aşama bir ilerlemenin sonucuolmadığı için, metin bir sonuca değil, bir kesinti noktasına ulaşıyorve böylece okuru, yazann yapmış olduğu söylemsel çoğaltımıkendi başına sürdürmeye davet ediyor. Nitekim, Zizek'in Lacan, Hegel,Kripke, Kafka ya da Hitchcock'tan bahsettiği yerde, okur da Platon'a,Wittgenstein'a, Leibniz'e, Gramsci'ye ya da Sorel'e gönderme