fe91dea1d5b6e592e5c65ce9c2fcbec67ee61d14

kuran şeyin ne olduğunu -bütün özellikleri değişmesine rağmen birnesneyi kendisiyle özdeş kılan şeyin ne olduğunu-, başka bir deyişle,"değişmez adlandıncı"nın, bütün olası dünyalarda, bütün karşı-olgusaldurumlarda aynı nesneye işaret eden adın nesnel karşılığını nasılkavramak gerektiğini belirlemektir. Betimleyicilik-karşıtlığmın enazından standart versiyonunda şu gözden kaçmaktadır: Bütün karşıolgusaldurumlarda, yani bütün betimleyici özelliklerini değiştirereknesnenin özdeşliğini bu şekilde garanti altına almak, adlandırmanınkendisinin geri dönüşlü etkisidir: Nesnenin kimliğine dayanak olanşey adın kendisidir, gösterendir. Olası bütün dünyalarda aynı kalan,nesnedeki bu "artı/fazla", "kendinde kendinden fazla olan bir şey"dir,yani Lacancı objet p e tit a'dır: Onu pozitif gerçeklikte aramak boşunadırçünkü pozitif bir tutarlılığı yoktur - çünkü bir boşluğun, gerçekliktegösterenin ortaya çıkışıyla açılan bir süreksizliğin pozitifleşmesindenibarettir. Altın için de aynı durum söz konusudur: Altının pozitif,fiziksel özelliklerinde, onu zenginliğin cisimleşmesi haline getiren oX'i aramak boşunadır; ya da Marx'tan bir örneğe başvurursak, metadada aynı durum söz konusudur: Metanın pozitif özelliklerinde, değerini(hem de yalnızca kullanım değerini değil) kuran özelliği aramakboşunadır. Dolayısıyla betimleyicilik-karşıtlannın, iletişimde göndermeninaktarılmasını sağlayan dışsal bir neden-sonuç zinciri olduğufikrinin ıskaladığı şey, adlandırmanın radikal olumsallığıdır, adlandırmanınkendisinin, göndermesini geri dönüşlü olarak kurduğudur.Adlandırma zorunludur, ama deyim yerindeyse, sonradan, geri dönüşlüolarak, biz çoktan "onun içinde" olduğumuzda zorunludur.Bu yüzden, "alim-i mutlak tarih gözlemcisi" miti, Searle'ün ilkelkabile mitine tekabül eder tam tamına: Her iki durumda da mitin işleviadlandırmanın radikal olumsallığım sınırlamak, kısıtlamaktır - zorunluluğunugaranti altına alan bir fail inşa etmektir. îlkinde, göndermeada içkin "yönelimsel içerik" tarafından garanti altına alınırken,İkincisinde, bizi sözcüğü nesneye bağlayan "ilksel vaftize" götürenneden-sonuç zinciri tarafından garanti altına alınır. Yine de betimleyicilikile betimleyicilik-karşıtlığı arasındaki bu tartışmada her şeyerağmen "doğru" taraf betimleyicilik-karşıtlığı ise, bunun nedeni onunyaptığı hatanın başka türden olmasıdır: Betimleyicilik-karşıtlığı, mitinde,kendini kendi çıkardığı sonuca, "bilmeden ürettiği şeye" karşıkörleştirir. Betimleyicilik-karşıtlığmın asıl başarısı, bizi objet a'yı"değişmez adlandıncı"nın -yani "sa f gösteren olarak poin t de capiton'un-gerçek-imkânsız karşılığı olarak kavramaya teşvik etmesidir.