fe91dea1d5b6e592e5c65ce9c2fcbec67ee61d14

tutup manipüle edebildiğimiz bu atıl, dışsal, pasif nesnenin- paradoksunu,bariz anlamsızlığını kabul etmek, kafatasının Tin'in dolaysız etkinliğinicisimleştirdiği önermesini kabul etmekten daha zor değildir.İki önerme arasındaki fark, sadece, her birinin diyalektik hareketininkalkış noktasındaki fark tarafından belirlenir: Eğer "bedenin jestlerive mimikleri"ne indirgenmiş dilden yola çıkarsak, öznenin nesnelkarşılığı, bu düzeyde topyekûn ataleti sunan şeydir - kafatası kemiği;ama dili toplumsal tahakküm ilişkilerinin aracı olarak görürsek, özneninnesnel karşılığı tabii ki, toplumsal iktidarın cisimleşmesi, maddeleşmesiolarak servettir.Koyutlayıcı, Dışsal, Belirli DüşünmeKant'ın gözden kaçırdığı şey bu "sonsuz yargı" paradoksudur - pekiniçin? Meseleyi Hegelci terimlerle ortaya koyacak olursak - çünküKant'ın felsefesi bir "dışsal düşünme" felsefesi olduğu için Kant "dışsal"düşünmeden "belirli" düşünmeye geçmeyi başaramadığı için.Kant'a göre Yüce duygusunu meydana getiren bütün hareket, kendinde-Şey'ledeğil, Şey'e dışsal öznel düşüncemizle ilgilidir yalnızca -yani, olgusal deneyimimizin sınırlan içine yakalanmış sonlu öznelerolarak bizlerin fenomen-ötesi Şey boyutunu negatif bir tarzda işaretetme biçimimizi temsil eder yalnızca. Oysa Hegel'de bu hareket kendinde-Şey'iniçkin düşünümsel bir belirlenimidir - yani Şey, bu düşünümselhareketten başka bir şey değildir.Bu düşünme hareketini -yani koyutlayıcı, dışsal ve belirli düşünmeüçlüsünü (Hegel 1966)- örneklemek için, bir metni nasıl okumakgerektiğiyle ilgili o ezeli yorumbilgisel soruyu soralım. "Koyutlayıcıdüşünme" metnin doğru anlamına dolaysızca ulaşabildiğini iddiaeden safdil bir okumaya karşılık gelir: Bir metnin ne dediğini hemenkavradığımız, bildiğimiz iddiasındayızdır. Sorun, doğru anlama ulaştığınıiddia eden ve birbirlerini karşılıklı olarak dışlayan birkaç okumaolduğunda ortaya çıkar şüphesiz: Bunlar arasında nasıl seçim yapanz,iddialannı nasıl yargılanz? "Dışsal" düşünme bu çıkmazdan birçıkış yolu sunar: Metnin "öz"ünü, "doğru anlamı"nı, ulaşılmaz biröteye taşır, onu aşkın bir "kendinde-Şey" haline getirir. Biz sonlu öznelerinulaşabileceğimiz yegâne şey, çarpıtılmış yansımalar, öznelperspektifimizin deforme ettiği kısmi yönlerdir; kendinde-Doğruluk,metnin doğru anlamı, sonsuza kadar kayıptır."Dışsal" düşünmeden "belirli" düşünmeye geçmek için tek yap­