SPRAWOZDANIE - Centrum Zdrowia Dziecka

przypadkach – u wszystkich wykryto mutację genu kodującego receptor androgenowy.
Materiał pochodzący z dwóch pozostałych biopsji jest obecnie opracowywany.
Chłopcy tej grupy wykazywali prawidłową męską identyfikację płciową. Część
pacjentów wypełniła ankietę dotyczącą akceptacji wyników leczenia chirurgicznego, przyjętej
strategii postępowania terapeutycznego, jakości Ŝycia oraz sugerowanych przez nich
propozycji zmian w terapii. Obecnie gromadzone i sumowane są dane uzyskane z ankiet.
S89/2004
Tytuł: „Mechanizm procesów naprawczych i regeneracyjnych zachodzących w mięśniu
sercowym z doświadczalnie wywołanym niedokrwieniem serca”
Kierownik grantu: doc. dr hab. Elzbieta Czarnowska
Wyniki badań ostatnich lat wskazują, Ŝe potencjalne moŜliwości regeneracyjne
mięśnia sercowego są związane z obecnością wewnątrzsercowych, rezydentnych i/lub
rekrutowanych z obwodu komórek macierzystych (KM). Sugeruje się, Ŝe sygnałem dla
rekrutacji KM jest produkowana przez uszkodzoną tkankę chemokina SDF-1. Z ostatnich
badań wynika, Ŝe SDF-1 działa chemotaktyczne na KM CXCR4(+) (CXCR4, receptor dla
SDF-1), dzięki czemu wędrują one do miejsca uszkodzenia. Celem tego etapu badań była
weryfikacja hipotez, Ŝe (i) obecność i lokalizacja komórek CXCR4(+) jest uzaleŜniona od
poziomu ekspresji SDF-1, (ii) endogenne KM biorą udział w procesach angiogenezy i/lub
waskulogenezy zachodzącej w mięśniu sercowym we wczesnym okresie pozawałowym.
Zawał wywoływano przez podwiązanie tętnicy wieńcowej przedniej zstępującej. Serca
szczurów z zawałem, oraz poddanych operacji pozorowanej (tzw. sham), pobierano do badań
histologicznych i immunohistochemicznych w 2, 7, 16, 21 lub 28 dobie po operacji. Badano
lokalizację SDF-1, komórek z receptorami CXCR4(+), CD34 i CD133. W sercach
kontrolnych analizowano morfometrycznie ekspresję SDF-1, CD34 i CD133, w obszarze
podnasierdziowym, podwsierdziowym i w przegrodzie międzykomorowej, w sercach z
zawałem dodatkowo w obszarze blizny zawałowej i mięśnia graniczącego z blizną. Gęstość
naczyń oceniano w preparatach barwionych lektyną. W sercach mierzono takŜe średnicę
kardiomiocytów w ścianie lewej komory i przegrodzie, a w sercach z zawałem dodatkowo
znajdujących w obszarze blizny i na granicy z blizną.
W sercach kontrolnych ekspresja SDF-1 i komórki z receptorem CXCR4(+)
występowały jedynie w obszarze podnasierdziowym zrostu nasierdzia z opłucną. W sercach z
zawałem największa ekspresja SDF-1 występowała w obszarze blizny osiągając najwyŜszą
wartość w 7 dobie zawału. W tym samych czasie obserwowano silną ekspresję CXCR4 na
śródbłonkach. Śródbłonki naczyniowe CXCR4(+) tworzyły naczynia kapilarne lub były
wbudowane w ścianę naczyń pomiędzy śródbłonkami CXCR(-). Najwięcej naczyń
kapilarnych z śródbłonkami CXCR4(+) występowało na granicy z blizną zawałową i
podnasierdziową w okresie 7 - 21 doba po zabiegu operacyjnym. Natomiast największą
gęstość naczyń z receptorem CD34(+) (receptor komórek macierzystych i młodych
śródbłonków) i CD133 (receptor młodych śródbłonków) obserwowano na granicy z blizną w
7 dobie zawału. Gęstość naczyń charakteryzujących się obecnością młodych śródbłonków
malała w ciągu kolejnych 28 dni. W okresie pozawałowym systematycznie rosła średnica
kardiomiocytów z 20,89 µm w 2 dobie zawału do 26,37 µm w 28 dobie zawału. Sercach
kontrolnych średnica kardiomiocytów wynosiła średnio 16,40 µm w 2 dobie i nie zwiększała
się w 28 dobie po zabiegu operacyjnym.
108