Księga 60-lecia Wydziału Elektrycznego - Wydział Elektryczny

Biogramy twórców i kontynuatorów szkół naukowych157Feliks ANDRZEJEWSKIurodzony w 1912 w Pabianicach. Stopnie naukowe uzyskał w latach: 1947 – mgr inż., 1955– dr inż. (Wydział Elektryczny PWr.), 1960 – prof. Od roku 1941 do 1945 był kierownikiemdozoru ruchu, potem konstruktorem w Kopalni Rudy Żelaza w Częstochowie, w latach1947–1949 – kierownikiem ruchu i energetyki w PZ Przemysłu Wełnianego w Częstochowie,1949–1954 – konstruktorem w Zakładach Dolmel we Wrocławiu. W latach 1950–1952współpracował z Katedrą Maszyn Elektrycznych PWr., a od 1955 roku pracował na stanowiskuzastępcy profesora, następnie docenta (1958) i profesora nadzwyczajnego (1965).W latach: 1955–1963 – kierownik Zakładu Naukowego, 1963–1968 – twórca i kierownik Katedry ElektrycznychUkładów Napędowych, 1968–1972 – kierownik Zakładu Teorii i Budowy Elektrycznych Układów Napędowych,1960–1966 – prodziekan Wydziału Elektrycznego. Członek Sekcji Napędu Elektrycznego Komitetu ElektrotechnikiPAN, członek PTETiS i SEP. Obszar zainteresowań naukowych: silniki asynchroniczne, elementy układów automatykinapędu, wzmacniacze elektromaszynowe (twórca pierwszej w Polsce amplidyny), w latach 70. – przekształtnikoweukłady napędowe oraz sterowanie impulsowe napędów elektrycznych. Stworzył podwaliny pod KatedręNapędów Elektrycznych. Jest twórcą kierunku i szkoły naukowej Automatyka napędu elektrycznego w środowiskuwrocławskim. Promotor 17 doktorów. Jest autorem ponad 50 artykułów i referatów. Odznaczony Krzyżem KawalerskimOrderu Odrodzenia Polski, Złotą Odznaką „Zasłużony dla Dolnego Śląska”, Złotą Odznaką PolitechnikiWrocławskiej, Złotą Odznaką Stowarzyszenia Elektryków Polskich i NOT. Zmarł w 1979 roku.Ludwik ANTALurodzony 1945 r. w Ząbkowicach Śląskich. Dr inż. – 1975 r., dr hab. – 2000. Kierownik ZespołuDydaktycznego Elektromechanicznego Przetwarzania Energii (1979–1982), kierownikLaboratorium Symulacyjnych Badań Maszyn Elektrycznych i Instytutowego LaboratoriumKomputerowego, redaktor naukowy wydawnictw instytutowych od 1991 r. Głównym nurtemjego pracy badawczej jest zastosowanie polowo-obwodowych modeli maszyn prąduprzemiennego do analizy pracy i projektowania takich maszyn, zwłaszcza generatorów synchronicznychz nadprzewodnikowym uzwojeniem wzbudzenia, dwubiegowych silnikówsynchronicznych i silników indukcyjnych. Dwubiegowe silniki synchroniczne dużej mocy, stanowiące oryginalnąkonstrukcję i będące przedmiotem szczególnie intensywnych badań, zostały wdrożone do eksploatacji w górnictwiejako napęd wentylatorów głównego przewietrzania. Autor 56 publikacji, jednej monografii i 51 opracowań dlaprzemysłu. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi i Złotą Odznaką Politechniki Wrocławskiej. Otrzymał tytuł DolnośląskiegoMistrza Techniki za 2003 r. i dwa wyróżnienia w Konkursie Reprezentacji Rad Federacji StowarzyszeńNOT Dolnego Śląska, nagrodę I stopnia w Konkursie Wrocławskiej Rady Federacji Stowarzyszeń NOT „Za najlepszerozwiązania w dziedzinie techniki zrealizowane w 2003 r.”, tytuł Mistrza Techniki Zagłębia Miedziowego. Wyróżniony12 nagrodami rektora Politechniki Wrocławskiej i dziekana Wydziału Elektrycznego.Ludwik BADIANurodził się 4 sierpnia 1928 r. we Lwowie. Dyplom magistra inżyniera w specjalności radiotechnikauzyskał w 1950 r. na Wydziale Elektrycznym PWr. Doktoryzował się w 1960 r. naWydziale Elektroniki Politechniki Wrocławskiej, a habilitował w 1964 r. na Wydziale ElektronikiPolitechniki Warszawskiej. Tytuł profesora nadzwyczajnego nadano mu w 1970 r.,a profesora zwyczajnego w 1978 r. W latach 1950–1966 kierował Wrocławskim OddziałemPrzemysłowego Instytutu Telekomunikacji. Od roku 1970 do 1981 pełnił funkcję dyrektoraInstytutu Podstaw Elektrotechniki i Elektrotechnologii Politechniki Wrocławskiej, na któreto stanowisko został powtórnie wybrany na kilka dni przed niespodziewaną, przedwczesną śmiercią. Był członkiemkorespondentem Polskiej Akademii Nauk. Pełnił między innymi funkcję sekretarza naukowego WrocławskiegoOddziału PAN. Członek Komitetów Elektrotechniki, Elektroniki i Biocybernetyki PAN. Członek PrezydiumKomitetu Elektrotechniki, przewodniczący Sekcji Elektrotechnologii tego komitetu oraz członek Sekcji TechnologiiElektronowej Komitetu Elektroniki i Telekomunikacji.Jest twórcą szkoły naukowej Ładunek przestrzenny w dielektrykach. Wypromował 29 doktorów nauk technicznych,wśród których czterech uzyskało status samodzielnego pracownika naukowego. Jego działalność naukowo-badawczai dydaktyczna została uhonorowana m.in. pięcioma nagrodami ministra, nagrodą Wydziału IV PANoraz kilkunastoma nagrodami rektora. Z długiej listy odznaczeń i medali należy wymienić: Medal „Zasłużony NauczycielPRL”, Krzyż Kawalerski i Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, Medal Komisji Edukacji Narodowej.Był autorem około 70 prac opublikowanych w czasopismach krajowych i zagranicznych, kilku patentów i specjalnychopracowań dla gospodarki narodowej.Zmarł w 1987 r. Został pochowany we Wrocławiu na cmentarzu przy ul. Bujwida.