Księga 60-lecia Wydziału Elektrycznego - Wydział Elektryczny

Biogramy twórców i kontynuatorów szkół naukowych175Andrzej SZYMAŃSKIurodzony w 1935 r. w Gdyni. Absolwent Wydziału Matematyczno-Fizycznego UniwersytetuWrocławskiego (1957) i Wydziału Elektrycznego Politechniki Wrocławskiej (1961).W 1971 roku uzyskał stopień doktora nauk technicznych, w 1980 – doktora habilitowanegow specjalności Elektroenergetyka. W roku 1992 został mianowany na stanowisko profesoraPolitechniki Wrocławskiej. Kontynuator szkoły naukowej Elektroenergetyczna automatyka zabezpieczeniowa.Jego zainteresowania naukowe dotyczą przede wszystkim stanów awaryjnychmaszyn synchronicznych, zagadnień czułości i pewności pracy elektroenergetycznejautomatyki zabezpieczeniowej, zjawisk rozpływu wyższych harmonicznych w sieciach średnich napięć, a takżeniskoczęstotliwościowego grzejnictwa indukcyjnego. Jest autorem i współautorem 80 publikacji naukowych oraz76 prac niepublikowanych. Wypromował dwóch doktorów.Zdzisław TERESIAKurodzony w 1925 r. w Grodnie. Absolwent Wydziału Elektrycznego Politechniki Wrocławskiej(1951), dr n.t. – 1962 r., dr hab. – 1967 r., prof. nadzw. – 1973 r., prof. zw. – 1988 r. Od roku1951 pracownik naukowo-dydaktyczny w Katedrze Urządzeń Elektrycznych, a następniew Instytucie Energoelektryki. Pełnił funkcję kierownika Zakładu Elektrotechniki Przemysłoweji Komunalnej (1968–1995) oraz zastępcy dyrektora Instytutu (1968–1972). W latach1981–1984 dziekan Wydziału Elektrycznego. Był promotorem 13 doktorów. W działalnościnaukowej jest współautorem szkoły Uziemienia elektroenergetyczne i ochrona przeciwporażeniowa.Jest inicjatorem powszechnych badań skuteczności ochrony przed porażeniem elektrycznym, autorempierwszego w kraju specjalnego urządzenia pomiarowego wdrożonego do produkcji w roku 1958 oraz jego następnychwersji. Opracował oryginalne metody obliczeń i pomiarów oraz analizy statystycznej zagrożenia porażeniowego.Autor badań nad rezystancją ciała człowieka, których wyniki zostały wykorzystane w ustaleniach normatywnychIEC. Inicjator i współautor nowatorskich prac z zakresu oddziaływania pól elektromagnetycznych naorganizmy żywe i prac dotyczących teorii eksploatacji urządzeń elektroenergetycznych. Autor 110 publikacji,w tym 9 książek i skryptów akademickich, 9 patentów. Najważniejsze odznaczenia: Krzyż Kawalerski Orderu OdrodzeniaPolski, Złoty Krzyż Zasługi, Medal Komisji Edukacji Narodowej, Zasłużony Nauczyciel PRL. Laureatsześciu nagród Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego oraz wielu odznaczeń i nagród uczelnianych.Bogumił WĘGLIŃSKIurodzony w 1939 r. w Płocku. Absolwent Politechniki Wrocławskiej – 1961 r., dr n.t. – 1970 r.,dr hab. – 1981 r., prof. tyt. – 1993 r. W latach 1987–1991 zastępca dyrektora Instytutu UkładówElektromaszynowych ds. dydaktyki i współpracy z zagranicą. W latach 1963–1965 – stażw Instytucie Elektrotechniki, 1982–1985 senior lecturer University of Technology – Makurdii University of Jos, Nigeria. Członkostwo: PTETiS od 1989, American Powder MetallurgyInstitute (USA) od 1990, European Powder Metallurgy Assotiation od 1998, Sekcja ElektrotechnologiiPAN od 1996. Zainteresowania naukowe: inżynieria materiałowa, magnetycznekompozyty proszkowe. Głównym osiągnięciem prof. B. Węglińskiego jest wykreowanie i wprowadzenie do naukiświatowej takich magnetycznie miękkich kompozytów proszkowych jak dielektromagnetyki i magnetodielektryki.Dopiero w ostatnich 11 latach materiały te znalazły się w centrum uwagi wielu ośrodków naukowych i przemysłuw świecie, a ich zastosowanie na magnetowody maszyn elektrycznych i innych przetworników stale się rozszerza.Dorobek publikacyjny i aktywność konferencyjna o zasięgu światowym sprawiły, że Profesora Węglińskiegouznaje się w świecie za pioniera w tym zakresie. Badania nad dielektromagnetykami są kontynuowane w ramachprojektu w 5 Programie Ramowym Unii Europejskiej (2001–2005). Autor i współautor ponad 120 publikacji naukowych,w tym 2 monografii w języku polskim i 3 rozdziałów w książkach w języku angielskim (wydanych w WielkiejBrytanii i USA) i 7 patentów. Promotor dwóch doktorów. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1981), ZłotąOdznaką Politechniki Wrocławskiej (1978), wyróżniony Nagrodą Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego.