Księga 60-lecia Wydziału Elektrycznego - Wydział Elektryczny

ProfesorJerzy Ignacy SkowrońskiWybitne osobowości Wydziału89Delegat rządu ds. uruchomienia dolnośląskiej energetyki od początku kwietnia 1945 r., prof. Politechniki Wrocławskiejod kwietnia 1946 r., dr n.t. – 1936 (PW); kierownik Katedry Techniki Wysokich Napięć (1946–1970); dziekanWydziału Mechaniczno-Elektrotechnicznego (1946–1948), pierwszy dziekan Wydziału Elektrycznego (1948–1950),dr h.c. PWr., członek założyciel i wieloletni prezes WTN, członek Towarzystwa Rozwoju Ziem Zachodnich, członekrzeczywisty PAN (1964), członek założyciel wrocławskiego oddziału SEP, członek honorowy SEP (1975), członekMiędzynarodowego Stowarzyszenia Wielkich Sieci Elektrycznych (CIGRE) od 1930 r., członek Polskiego KomitetuElektrotechnicznego współpracującego z Międzynarodową Komisją Elektrotechniczną (lEC) od 1924 r. Inicjatori pierwszy dyrektor Wrocławskiego Oddziału Instytutu Elektrotechniki. Inicjator budowy (1948 r.) gmachu WydziałuElektrycznego przy pl. Grunwaldzkim. Twórca wrocławskiej szkoły naukowej materiałoznawstwa elektrycznegoi elektrotechnologii. Wypromował 18 doktorów nauk technicznych, z których 12 uzyskało tytuł profesora.Autor ponad 100 publikacji, w tym 5 podręczników, np. Poradnik materiałoznawstwa elektrycznego, PWT, 1959(26 współautorów, ponad 1000 stron, 3 wydania). Za działalność patriotyczną i udział w kampanii 1920 r. odznaczonyKrzyżem Niepodległości. Laureat Państwowej Nagrody I Stopnia (1984), Nagrody Naukowej Miasta Wrocławia(1966), posiadacz tytułu Budowniczy Wrocławia. Inne ważniejsze odznaczenia: Order Sztandaru Pracy I Klasy(1984), Medal „Za wybitne zasługi dla Politechniki Wrocławskiej” (1971), Medal Komisji Edukacji Narodowej. Medalim. Pożaryskiego (SEP), Medal im. Kopernika (PAN).Jerzy Ignacy Skowroński urodził się 5 września 1901 r. w Humaniu na kresachdawnej Rzeczpospolitej. Rodzice Ignacy i Maria pochodzili z Mazowsza. Ojciecbył cukiernikiem, a matka nauczycielką. Wykształcenie średnie zdobył w Humaniuw liceum rosyjskim. Równocześnie czynnie uczestniczył w polskich tajnychkółkach samokształceniowych, a od 1915 r. w tajnym polskim harcerstwie.Jako harcerz był bardzo aktywny w zdobywaniu różnych umiejętności i sprawności. W 1917roku był instruktorem przy I Żeńskiej Drużynie Harcerskiej, a w 1918 r. p.o. przybocznegow I Drużynie Harcerskiej (męskiej) im. Tadeusza Kościuszki.W Humaniu uzyskuje świadectwo dojrzałości (rosyjskie), które potwierdza (po przybyciuwraz z rodzicami do Warszawy) w Szkole Rady Głównej Opiekuńczej. W 1919 roku rozpoczynastudia na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Warszawskiego. Jednak wkrótce studiate przerywa na rzecz studiów technicznych, gdyż jak napisał: W wysokich napięciach pociągałmnie urok, patos zjawisk i konstrukcji wysokonapięciowych (Miał okazję poznać je dzięki szczęśliwemuprzypadkowi – znał jeszcze z Humania rodzinę prof. R. Podoskiego, jednego z najbardziejwybitnych polskich elektryków).W 1920 roku bierze udział w wojnie z nawałą bolszewicką. Po jej zakończeniu wraca doprzerwanych studiów na Politechnice Warszawskiej. O tym okresie w 1977 r. sam napisał: