Księga 60-lecia Wydziału Elektrycznego - Wydział Elektryczny

92Wybitne osobowości WydziałuZ. Orzeszkowski). Byli też studenci ze „stażem” obozowym (T. Sulima, Oświęcim, Gross-Rosen,Buchenwald). Prawidłowa organizacja studiów była trudna zwłaszcza z powodu braku profesorów. Nawetindeksy otrzymali dopiero w 1947 r. Pierwsze przyjęcia normalne na I rok studiów na wydziale zorganizowaliśmyw październiku 46 r. Immatrykulacja odbyła się uroczyście dla wszystkich kandydatówzgromadzonych w jednej z większych sal na I piętrze w gmachu głównym. Studentów sprawnie wymustrowałi ustawił w kolumnie wybrany przez nich starosta, Stanisław Leśków, wówczas jeszcze w mundurzewojskowym...Immatrykulację przeprowadził dziekan w mojej osobie w asystencji prodziekana E. Kuczyńskiego(oddział mechaniczny) i prof. K. Idaszewskiego (oddział elektryczny). Gaudeamus odśpiewano pod batutąadiunkta A. Kordeckiego – bardzo składnie. Immatrykulowało się wówczas 202 studentów, po mniejwięcej stu na każdy kierunek – mechaniczny i elektryczny. Dziekanat działał sprawnie: matrykuły byływszystkie na czas gotowe, pomimo wielkich trudności rzeczowych i małej obsady personalnej – jedyna„dziekanka” p. Maria Wyzgowa.Była to pierwsza uroczysta zbiorowa immatrykulacja na Politechnice, z pełnym kompletem kandydatówprzewidzianych do naboru na studia. W pierwszym roku funkcjonowania uczelni, tj. 1945/46,rocznik pierwszy był, jak wspomniałem, nieliczny i przypadkowo skompletowany, nawet w ciągu roku1945/46 przybywali z wojennej diaspory nowi kandydaci, których trzeba było oczywiście przyjmować.Warto przypomnieć w tym miejscu, że pierwsi absolwenci kursu od I semestru otrzymali dyplomyna Wydziale Elektrycznym w r. 1950. Dnia 9 lipca był egzamin dyplomowy, który zdawało13 absolwentów, a wręczenie dyplomów odbyło się uroczyście dnia 22 lipca 1950 r. wraz z wmurowaniemkamienia węgielnego pod Nowy Gmach Elektryczny. Na akcie erekcyjnym, poza przedstawicielamiwładz, podpisali się też pierwsi absolwenci wydziału (m.in. T. Sulima, Z. Matheisel, Z. Bałtycki,J. Bekker i in.).Budowa nowych gmachów była koniecznością przy tej liczbie przyjmowanych na studia oraz przyzamierzonym podziale wydziału. Trudności początkowo wydawały się nie do pokonania. Hasło „całynaród buduje stolicę” i rozpowszechniony pogląd (czy nie przez naczelne władze połączonych uczelni?),że politechnika, zarówno jak uniwersytet zostały objęte w stanie nienaruszonym, z wyjątkiem potłuczonychszyb, a wobec tego nie potrzebują żadnych nakładów inwestycyjnych – zamykały przed namiwszystkie drzwi władz w Warszawie. Udało się jednak pokonać te opory. Dużo nam pomógł w MinisterstwieSzkolnictwa Wyższego dyrektor Dżuganowski, były wrocławianin, który orientował się w stanierzeczy (...)Profesor Skowroński legitymuje się bardzo znaczącym dorobkiem naukowym, któryprzedstawiano szczegółowo przy różnych okazjach, np. w „Przeglądzie Elektrotechnicznym”z października 1971 roku z okazji 70-lecia urodzin Profesora.Główną dziedziną zainteresowań naukowych prof. J. I. Skowrońskiego była technikawysokich napięć ze szczególnym uwzględnieniem zagadnień materiałoznawczych i technologicznych.Ale prof. Skowroński nie wytyczał nigdy i nigdzie sztywnych granic działalnościnaukowej i inżynierskiej czy społecznej – ani sobie, ani swoim uczniom. Na przykład jednaz Jego pierwszych publikacji dotyczyła wpływu przewodnictwa wody deszczowej na izolacjęlinii, a więc problemu należącego do energetyki. Jednak już wtedy zajmował się także słownictwemelektrotechnicznym. Był organizatorem Biura Znaku Jakości SEP i aktywnym działaczemStowarzyszenia.Profesor Skowroński był gorącym patriotą, a ujmował to nie w gromkich deklaracjach,ale w codziennej działalności. Świadczy o tym choćby temat Jego pracy doktorskiej O przydatnościkrajowych szkieł do wyrobu izolatorów liniowych. Był człowiekiem czynu, ale rozważnymi dalekowzrocznym. W okresie okupacji nie podjął na przykład czynnej działalności konspiracyjnejw organizacjach militarnych, lecz zajął się tajnym kształceniem akademickim w szkoleinżynierskiej im. Wawelberga i Rotwanda, przekształconej przez okupanta w Wyższą SzkołęTechniczną. Już wtedy przewidywał powrót do macierzy starych ziem piastowskich i rozważałich rolę w życiu gospodarczym i technicznym kraju. Bezpośrednio po wyzwoleniu Pragi