صحنه معاصر - تابستان ۹۵

یه بیضی سیمانی با دیوارهای سفید که توپ هاکی زخمیش کرده بود.‏
مربی ما رو به دو گروه تقسیم کرد.‏
واقعاً‏ فوتبال نبود.‏
فقط یه مشت بچه که دنبال توپ میدویدن و جیغ میزدن.‏
آخرای اون زنگ،‏ من افتادم و پوست زانوم کنده شد.‏
خون روی ساق پام جاری شد.‏
همه دست از بازی کشیدن.‏
تکه ی بزرگ پوست زانوم که از سیمان ناهموار آویزون شده بود دست کمی از توپ چرمی نداشت.‏
یکی از پسرها دختری رو ترغیب میکرد که بهش دست بزنه.‏
مربی همه رو فرستاد استخر و منو برد پیش پرستار.‏
اما پرستار اونجا نبود.‏
برای همین خودش زانومو بست ‏–بتادین،‏ باند،‏ چسب-‏
اونقدر خوب بسته بود که میتونستم زانومو تکون بدم بدون اینکه چسب پوستمو بکشه.‏
بهم گفت که خیلی خوب بازی کردم و زد پشتم.‏
ازش تشکر کردم و بعدازظهرش که رفتم خونه به مادرم گفتم که من عاشق فوتبالم.‏
روز بعد مربی گروه رو دور خودش جمع کرد و از من خواست که برم وسط پیش خودش.‏
ازم پرسید که زانوم چطوره.‏
گفتم خوبه.‏
پرسید چطوری میخوام ازش تشکر کنم که زانومو برام بسته.‏
گفتم نمیدونم.‏
گفت:"‏ خانوم کوچولو،‏ تو واقعاً‏ لطفاً‏ و تشکر بلد نیستی؟ نظرت درباره ی یه بوس چیه؟"‏
من گفتم که بوس حال به هم زنه.‏
اون خندید و از گروه پرسید که فکر میکنن اون یه بوس حقش هست یا نه؟
!89