Nadiri_Babak_ SHAHED.pdf

Şah Tahmasp muntazam saflarını, dağınık ve yok olmuş, düzenle
tertiplenmişleri, kuyruğu kesilmiş ve darmadağın görünce sıkılmış yürek, gam dolu
kalp, bozulmuş hal, perişan hatır, hasretli can, solmuş vücut, gazaplı batın ve dertli
sine ile İsfahan’a girdi. Hala memleket nizam bulmamıştı ve yürekler
sakinleşmemişti. Bu meselede geçmiş illetlere ilave oldu ve kırılmış başlara yeni
suçlamalara sebep oldu.
Osmaniye Devleti büyükleri Nadiriye şevketinden endişe duydular ve doğru
fikrin irşadıyla savaştan uzak durup sulh etmeği tercih ettiler. Böylece savaş karma
karışığından uzak durup sulh izhar ederek konuşma kapılarını açtılar. Elçilerin gidiş
dönüşü ve paşalarla emirleri sohbetleri neticesinde Nadiri tarafından ele geçirilen
topraklar ve bölgeler Safevi devletine verildi ve Aras nehrinin batı kalesi yüce
Osmanî Devleti’ne verildi ve sulh iki devlet arasında gerçekleşti. Şah hazretleri sulh
yazıldıktan sonra barış yazısını birkaç ayanla Nadiri sarayına gönderdi ve olaylardan
haberdar etti. Harat savaşı esnasında ve savaş bitmeğe üzere olduğu zamanda şah
elçileri padişah sarayına dâhil olup el öpme saadetine vardılar.
Bu barış anlaşması gerçekte su üzerindeki köprünün ötesinde serap olduğu için
Nadiri zatı bunu kabullenemedi ve kabul etme gayretine katlanamadı ve padişahın
gönderdiklerini dostluğu kenara bırakmağa emir etti ve Rum azam veziri ile Bağdat
valisine iyilik edip kutsal yerde durdurdu. Ona “Onlara (geri) dön. Bundan sonra
mutlaka onların karşı koyamayacakları ordularla onlara geliriz. Ve mutlaka onları
küçük düşüreceğiz.” 667 Hitap etti. Eşyalarını alıp geri dönmelerini istedi ve batınında
olan sözleri bu keyfiyetle söyledi ki:
667
NEML Suresi, 37.Ayete işaret ediyor.
193