Portret Magazine No15

Но, јас пак ќе речам дека коренот го наоѓам во несигурноста
и незрелоста на личноста. Ќе ве потсетам на Дон Жуан,
човекот кој постојано ја докажува својата машкост во сексот.
Излегува дека мажот чии карактерни особини се лабилни
(бидејќи емоционално останал дете) многу често настојува да
ја компензира својата машка улога во сексот. Теоретичарите
на љубовта, пак, сметаат дека сексуалната желба може исто
така да биде поттикната од тегобноста на осаменоста, од
желбата да освоиш или да бидеш освоен, од суетата, па дури
и од желбата да се повредува. И, ако сексот овозможува „да
се излезе од себе“, тогаш ми доаѓа да го поставам прашањетодали
хипнозата и сексот имаат нешто заедничко? И дали
сексот е излегување од себе или, пак, влегување длабоко во
себе?
Психијатарот Паул Шилдер смета дека постои тесна врска
помеѓу хипнозата и љубовта. Тој објаснува дека активностите
што овозможуваат пристап до хипнотичката состојба на
умот имаат еден вид еротска вредност (или јас би рекла -
еротски калории) :) како што се нежното милување по рацете,
сугестивен и истовремено смирувачки говор, заведувачки
поглед и слично. И секоја хипноза е еден вид набљудување,
а набљудувањето на другиот со кого сме во релација е
неопходно бидејќи како што се вели - „ни зеницата не може
самата себе да се набљудува“. Проблемот е што кога ги
набљудуваме луѓето што сме ги одбрале за наши животни
партнери, или генерално сите луѓе околу нас, обично ги
разбираме преку себеси. Денот кога ќе научиме да ги
разбираме преку нив самите, ќе се разбереме и себеси. И, да,
знам, премногу филозофски звучи вака една работа каква што
е љубовта, која е хемија и мистерија, и за која нема потреба
од дефиниции и формули, оти се работи за чиста емоција и
енергија, ама како што малото дете љубопитно ја расклопува
играчката за да види што се крие зад неа, така и јас често
сакам да ги анализирам работите на начин на кој се доаѓа до
нивната суштина. И секој човек што ќе го сретнеме на нашиот
животен пат носи некаква лекција за нас. Ништо не е случајно
и сè има своја причина и цел!
или, пак, ќе ги претвориме во црни кутии на љубомора и
мазохизам? Ако некого го сакаме од дното на своето битие,
тогаш го сакаме на начин што ослободува и верува, а не на
начин што заробува. Затоа за срцето се вели дека е машина
на прифаќања и одбивања. За мене, тоа е потпора на мојата
личност. А љубовта пак ја моделира секоја судбина. Сепак, и
покрај сите убавини што љубовта ни ги носи, во неа секогаш
постои оној скриен неспокој што дури не ни мора да има
врска со љубомората, егоизмот или посесивноста, туку со
копнежот и со силите на космосот... Неодамна вака некако
ја опишав таа шашава состојба во која се борат спротивните
полови со целиот спектар на емоции...
... Си ја згрутчил емоцијата како крв која се засирува, за
да не боли. За да не ги извалка белите чаршафи на кои со
секое водење љубов одново ми ја земаш невиноста. Нашата
енергија ќе го создаде новиот свет кога апокалипсата на
суети ќе го сруши стариот. Зад завесата на твоето срце
има нов репертоар на комедии, а зад моето Ромео и Јулија
уште се тепаат кој прв ќе го испие отровот на љубовта, за
да го најдaт спокојот. А спокојот, тој се скрил во ѕвездите за
никогаш да не го дофатиме, да гледаме нагоре и да трагаме.
И одвреме-навреме некоја ѕвезда ќе трепне за да ни намигне
дека сме на правиот пат - оној кружниот во кој времето нема
почеток и крај.
Затоа, продолжи да љубиш и да создаваш! Најдобри алатки
се очите, срцето и умот. И сакај без да поседуваш, без да
условуваш и без да заробуваш. Само така срцето ќе ти расне
ко крофна, а очите ќе ти сјаат од радост.
Секој разговор со другиот е средба,
како лупење слоеви од егото,
пливање кон брегот на вистината,
казна за суетата,
рандеву со болката,
вадење маски,
нуркање во најдлабокото,
соочување со сопственото,
разбирање на туѓото,
егзистенцијален шах со животот...
или со други зборови, средбите со љубениот се како наоѓање
детелинка со пет листа!
Значи ли тоа дека нам ни останува дали средбите со саканиот
ќе ни бидат исполнети со радост, доверба и спокојство