Portret Magazine No15

Инспирација
од полза, па затоа сметам дека треба несебично да споделуваме и споделувам, доколку постои
можност за тоа. Понекогаш мораме да водиме битки со нечие его и нечии комплекси, но тоа
не значи дека е само случај во македонското глумиште, напротив, секаде е за жал. Но, со
текот на времето, човек се учи како да го канализира и да го трансформира тоа во позитивна
инспиративна енергија и да извлече нешто корисно.
Како се подготвувате за секоја нова улога? Кои фази на лична трансформација ги минувате за
да влезете во улога?
Работата на секоја улога зависи од комплексноста на карактерот што го носи со себе, а со тоа го
менувам и пристапот на анализа и работа. Во принцип, секогаш барам референции во музиката
или во сликарството што би ме инспирирале или би му отвориле некоја нова перспектива
на ликот, бидејќи сметам дека сите ликови во себе содржат и музика и боја и форма што го
надополнува карактерот и со тоа ги прави ликовите поблиски до нас и поживи.
Неретко сме слушале актери кои се жалат на недоволен број улоги,
особено женски ликови во театар, ги истакнуваат тешките услови
за работа, но вам, освен на локално ниво, ве следат успеси и на
интернационално – филмот „As if I am not“ (Како да ме нема) ви донесе
светски успех. Според вас, што беше пресудно за ваквите големи чекори
напред?
Најпрвин морам да кажам дека беше навистина голема среќа тоа што ја
добив главната улога во овој филм, бидејќи на кастингот бев повикана за
мала споредна женска улога. Приказната за војната во Босна и нејзините
последици раскажана од перспектива на жена, жртва на таа војна, што
дотогаш не била така портретирана, на некој начин успеа да ја придобие
публиката. Успешната промоција на филмот надвор од рамките на
нашата земја, како и многуте фестивали на кои беше прикажан филмот,
како и наградите што ги доби, водеа кон сѐ што подоцна следуваше низ
годиниве.
Ве гледавме и во љубовни сцени, каде што е особено важно да се остане
во улога на ликот што го портретирате, но и да бидете еднакво спонтани
за сето тоа да изгледа вистинско и блиско до гледачите. Како ви успева?
Доколку се воспостави доверба помеѓу екипата што работи на сетот,
режисерот и партнерите со кои играш, многу е поедноставно да
се одиграат и ваквите сцени. Секогаш е потребна добра анализа и
подготовка на ликовите, план и заемен договор што дополнително
помагаат тоа да изгледа уверливо.
Дали верувате во оние филмски, понекогаш предраматични љубовни
приказни? Сте ја искусиле ли досега?
Верувам дека сите ја живееме сопствената бајка и драматичната љубовна
приказна.
Што мислите, во кој жанр би бил вашиот живот, доколку се сними филм
по него? И дали понекогаш чувствувате дека вашата професија е всушност и ваш живот?
Мислам дека психолошка драма е најсоодветен жанр. :) Нас нѐ учеа дека актер не е професија,
туку начин на живот и мислам дека сѐ повеќе верувам во тоа.
Успеваат ли некои филмови до толку да ве допрат што можат дури и да ве расплачат?
Секако. Сакам филмови што си играат со твоите емоции и успеваат да ти ја растреперат душата.
„Се обидувам
да направам
дистинкција од
мојот приватен
живот и мојата
професија, бидејќи
сметам дека е
многу полезно
и потребно да
имаш начин како
да ја обновиш
енергијата и ако,
ништо друго, да
направиш муабет
на друга тема,
освен за театар и
филм.“
Според вас, која приказна сѐ уште не е раскажана на филм, а би сакале да ја погледнете? На
какви филмови, така да се искажам, им верувате?
Верувам на искрено раскажани филмови со добра приказна. Сметам дека има многу теми и
приказни што сѐ уште не се раскажани или треба да се раскажат од поинаква перспектива и
затоа треба да седнеме и да ги напишеме, нели? :)
36