AA REISIGER HERFS 2021

Oornag-avontuur
en Eastern Buttress, wat silhoeëtte
vorm teen die sonsopkoms,
verstaan jy hoekom die Zoeloes die
Drakensberg die "Spiesversperring"
genoem het. Van hier af kon ons ’n
Lammergeier in die lug sien, wat
stadig teen die kontoere van die
vallei afvlieg.
Toe die wind skielik optel, moes ek
en Greg wegstaan van die rand. Teen
die tyd dat die groep wakker was,
het die wind reeds stormsterk begin
waai. Ons het die kamp in minute
opgepak, maar al die tente het skade
gehad met geskeurde ritssluiters en
gebuigde pale. Ons wou nog vandag
na die Bilanjil-val (2 960m) stap,
het die pragtige Maasai-uitrusting
spesiaal vir Erfenisdag gekies
ter ere van “die hele Afrika”. Sy
klere het uitmuntend gelyk in die
laatnamiddaglig. Vroeër die dag
is ek ook verby ’n man wat soos ’n
feetjie aangetrek was, met vlerkies
en al. Dit het my laat terugdink aan
die stukkie in die fliek Free Solo,
waar die bekende Amerikaanse
klimmer, Alex Honnold, verby ’n
ander klimmer in pajamas gaan.
Pajamas op El Capitan! ’n Mens
kan net jou kop skud.
Toe die son agter Mont Aux
Sources sak en in die maag
van Lesotho verdwyn, het die
temperature dramaties geval.
Voeg daarby dat die temperature
gemiddeld 9,8 grade Celsius vir
elke 1 000 meter bo seespieël val,
en jy sal begryp dat dit koel was
daarbo. Daar was ’n paar druppels
reën, maar niks om oor huis toe
te skryf nie. Die wind het egter
opgetel en sand in my pot geskep
terwyl ek kook. Die groep het ná
ete feitlik dadelik in hul tente
KOUD
Dit raak ysig
op die Draak
verdwyn, maar met die tente wat
bewe en die seile wat flap is daar
die nag nie baie geslaap nie. Josh,
die jongste in die groep, het van
’n hoofpyn en naarheid gekla, die
eerste tekens van dehidrasie. Ek
het hom gerusgestel en Rehydrate
ingejaag. Hy moes gaan lê en binne
’n uur ’n hele bottel water uitdrink.
Josh het herstel, maar dit herinner
jou dat jy meer moet drink as jy op
’n hoër hoogte bo seevlak is, veral
op warm en winderige dae – selfs al
voel jy nie dors nie.
VOOR DIE WIND
Net ek en Greg Adams, die stilste
lid van die groep, was vroegoggend
op om by die rand te gaan staan.
As jy van daar af uitkyk oor die
getande pieke van die Devil’s Tooth
maar het besluit liewe bang Jan as
dooie Jan. Dit was beslis tyd om op
te pak en huis toe te gaan.
En dit was nie net ons nie.
Elkeen van die kampeerders op
die spits moes skielik skarrel om op
te pak. Die een stapper se Therma-Rest
is deur die wind geskep en
soos ’n vlieër oor die rand gewaai.
Ons is weer teen die kettings af
terwyl ons mekaar beswaarlik kon
hoor skree.
Ons oë was vol sand en ’n paar
van ons is van ons voete gewaai
op die seksie net onder die oranje
hange van die Sentinel. Nou was
die stappers vir die eerste keer bly
oor my raad om vir alles voorbereid
te wees.
Dit was nietemin ’n ervaring wat
ek nie sommer sal vergeet nie.
HERFS 2021 | AA Reisiger