Odolaren mintzoa - Euskaltzaindia

3
Azken aldikotz kusi ginuen iragan Salbatoretan,
Eiaralarre herri maitean kantatu ginuen betan.
Ordukotz ere bertzelatua ageri zen koloretan,
bainan nork erran holako gaitzik bazagola haren baitan?
4
Handikan laster jakin ginuen zaukan gaitzaren berria:
mundu guzia suntsitzen duen setio lotsagarria;
horra denbora gutiz sofrituz hauts bihurturik jarria,
berrogoi eta zazpi urteko gorputz espantagarria.
5
Etzen bakarrik gorputzez eder, ederra zuen arima,
lagun goxoa eta leiala, etzaiken aski estima.
Guzien kantuz xoratzea zen harek zuen atsegina,
Euskal Herriak noiz izanen du beste bat haren berdina?
6
Goizetik arrats berdin ari zen beti kanta eta kanta,
besteak dudan baldin bazauden, zer hots emaile xannanta!
Etzen osoki trebea bainan perfetik nehor ez baita,
sekulan ez du nehor sumindu ele gaixto bat erran-tao
7
Munduko gauza segurrena da denek hil behar duguna,
gizonak hori pentsatu gabe ez beza pasa eguna.
Bainan halere bada gauza bat deitoragarri zaukuna;
bere adinik hoberenean joaiten kustea laguna.
8
Errexilekilako denborak izan zauzkigu laburrak,
akabo haren pertsuak eta haren behako samurrak!
Euskal Herria dolutan dauka zure galtzeko malurrak,
laster ordaina eman bezauku estali zaituen lurrak.
119