Odolaren mintzoa - Euskaltzaindia

8
Noizbait etxean norbaitek egin baderaut beltzuri,
nintzaneko haur nigarrak zu baitan ditut ixuri;
gazteko kezka ments guziak kondatzen nauzkitzun zuri,
zuk konprenitzen ninduzula baitzitzerautan iduri.
9
Artaldea zuri hurbil mendietan zabilano,
primaderaren erditik larrazken ondarreraino,
zoriontsuago nintzala, ez dut ahanzten oraino,
erregerikan ospetsuena bere jauregian baino.
10
Negu beltza jin da gero, amentsetan nindagola,
ostotarik buluzi zen aldeko leizar arbola.
«Berriz ikus arte!» erranik han utzi nuen etxola.
«Ai, sasoin ona zoin laburra den!» iduri zuen ziola.
11
Negu batez pentsatu dut elurrez elur joaitea,
ikusi behar nuela mendiko ene maitea;
gure etxola elur hotzak azpian zaukan ordea,
gizon bat zuen hila iduri, mihise xuriz gordea.
12
Egun onen erraiterat barnerat sartu bainintzan,
ene bihotzak etzuen atsegin haundirik izan:
teilen artetik itaxura zarion nigarren gisan,
dohakabe bat bisitaturik bezala itzuli nintzan.
13
Gaur elurrak hurtu ditu, zabaldu da primadera,
artaldea ere berriz igan da mendi gainera;
ahal bezain maiz sartuko naiz, etxola, zure bamera,
nehoiz ukatu ez derautazun bake hortaz gozatzera.
91