Odolaren mintzoa - Euskaltzaindia

Artzaintzak denak badauzka: zorionak, bakea -kantatzen
ditu ederki hauk ere-, baina lehenik bizi nekea, negu latz eta
urte gogorrekin; horiek denek, eta beste pairamen askok diote
Xalbadorri erakutsi, ez dela beti loretsu bizia.
Dorpea dela bizia, zaila gauza bakoitzaren ongi bururatzea,
hori da Xalbadorrek ekartzen digun erakaspen haundia:
bertsoetan eta denetan. Huna beraz gizon bat, asko jasana,
beti, bere egun guzietan, ari zaikuna hobeki egin beharrez, eta
beti, egin guzietan, gose batekin bezala gelditzen dena: «Ez!
Lan hori, bertso hau, ez nian hola hasi edo hola bururatu beharko!
» ... Berak bertsotako dohainaz dion bezala:
Miatu behar laike ahal bezain bama,
lur hoberenak ere baitu bere lana.
Eta beti urrats edo biharamun hobe baten peskizan lan eta
lan bere bertso lanetan ari zaikun gizon hori, huna, denen zorionerako,
beti hobetuz doala ardo xaharra bezala. Hortakotz
daukagu goresteko eta eskertzeko Xalbadorren begi ta bihotz
kezkatsua.
Adiskideak
Adiskideak hemen behar ote ditut aipatu? Gisa guziz toki
haundia daukate hauk gure bertsolariaren bizitzan. Lukas,
Mixel Ilaragorri, lean Monlong, Urepeleko jaun ertora, ErrexiI,
Uztapide, Mattin, azken hauk bertsolaritzako adiskideak,
besteak beste...
Daukat Xalbadorrek berak erran liezagukeela badaukala
beste adiskiderik ere, eta hori berak erran gabe badakigu. Ez
da euskalduna bere bihotz barreneko aberastasun guzien salatari
berez, baina eginak diren abestiek berek nahikoa erakusten
digute, bigarren senide bezala dauzkala hein hortako kantari
batek bere bertsotako lagunak eta euskalzale asko heiekin.
12