Odolaren mintzoa - Euskaltzaindia

Harek, ez dakit nori eta zer okasionetan, eman pertsu
baten erdia kantatu izan dauku aitak. Horra hemen:
Gizon bat ikusi nuen sasitik ateratzen,
hori hor zagoela ez bainuen pentsatzen.
Beraz, ez naiz gure arrazan ni lehena pertsutarako gogoa
izan dutana.
Aita zena ere, alta, kantari gaitza ginuen. Nik ez dut hanbat
entzun elizatik kanpo, hango kantari izendatua baitzen;
bainan, nik bezala, aunitz kantatu bide zuen gaztean, eta ageri
zen ariman zuela kantua. Uste dut boza nik harenaren iduritsukoa
dutala.
Gure hauzoan bazen, orai hemen bizi ez bada ere, gizon
bat Aldudetik hunarat ezkontzaz jina. Joanes Bidondo deitzen
da. Guk, ahatik, Muttiko erraiten ginion, nagusi zagon etxeak
Muttikoenea duelakotz izena.
Horren anaia bat, Piarre, Ameriketan ere ibilia, hemen
egon zen zonbait denbora, gero bera Beskoitzerat esposatu
arte. Anaiaren ardien zaintzen eta hola ibiltzen zen. Hau pertsuzale
porrokatua zen eta bera kantu egile pollita.
Nik ezagutzen ditut hunek egin kantuetarik bida hasteko,
bainan bat batean ez omen zezaken egin. Hala ere, nik uste,
etzuen bertzerik izaiten gogoan; eleketa ere beti titxoka ari
zitzaukun.
Orroitzen naiz behin: menditik ardi esnearekin zatorrela,
esne ontzia aldean pausaturik jarrita zagoela ikusi nuen, eta
nik erran bainion:
-Hola, Piarre! Pausan?
Ihardetsi zautan:
-Ba, esneak ez nezazken jasan!
Errana dut gure Piarre Ameriketan ibilia zela. Han bide
zen hamalaueko gerla denboran ere, eta etzuelakotz gerla hor-
30