Odolaren mintzoa - Euskaltzaindia

Jainkoa eta fedea
Liburu hau irakurriko duenak laster ezagutuko dujainkomina
dela hemen, familiako maitasun minarekin eta herriminarekin,
hirugarren maitasun mina. Eta ezagutuko du egiazko
min bat dela hau bihotzaren barrenean.
Bazen gure lehengoen jainkomina: oitura zaharrez, zuzentasun
gosez, moralismoz, errespetuz eta sakrifizioz, otoitz
ikasiz eta zeru itxaropenez betea. Hortarik zerbait aurkituko
du hemen irakurleak, Xalbadorrek bere bizi laburraz eta laster
joan beharraz abesten duelarik. Erranen dugu horkausitzen
dugula zaharren fedea, bere latz eta gogor airearekin:
Fede haundiko burrason ganik sortu bainintzan mundura,
Jainko legean hazi ninduten, jitean adimendura;
hain zen beroa denbor'hartako eliz gizonen kar hura,
ziotelarik gaizki eginak zeramala ifemura,
muinetaraino sartu zitzautan Jaungoikoaren beldurra.
Bizkitartean erranen dut holako fedearekin hasi ondoan
zerbaitetan aitzinatu dela bertsolari kristaua. Luzaz eta maiz
kantatzekoak dira Jainkoa eta ni horren beste bertsoak, bai eta
Ortzirale Saindu bateko gogoetak, ikasteko nola igan ditaikeen
beldurrezko erlisione hartarik, maitasunez betea den
krixtautasunera.
Orai ez dakit, Jauna, zu edo ni aldatu ote naizen,
ez zira egun ene gogoan lengo itxuraz agertzen;
gertatzen denaz, o Nagusia, kartsuki zaitut eskertzen,
gure arteko hoztasun hortaz hasia nintzan aspertzen,
Jainko maitea, ordu zen noizbait lagunak izan gintezen.
Azken urte hauetako Elizaren bide berritzeak nola hartu
dituen berak, eta zenbat on egin dion Xalbadorri, hori ikusiz,
15