Odolaren mintzoa - Euskaltzaindia

1
Nehoiz ez da senditzen Jainkoaren ahala
atseginean eta naigabean bezala.
Zorionaren pindarrak gutan argi dezala,
goresten hasiko gira Haren esku zabala.
Pena datorrenean, ohartzen bereala
gizonen harat hunata bere esku daukala.
2
Bi maitemindu ginen, gazte ta ezkont berri,
halere zerbait eskas gure zorionari;
berri ona ikasirik lorian ginen jarri,
elgarri ezin aspertuz pereka eta irri,
egiten giniola aurrez ongi etorri
bien maitasun eztitik zatorren fruituari.
3
Gero ait'amatzeko edukirik grazia,
irriz ari zitzaukun gure ustez bizia.
Zerutik ukan ondoan desiratu guzia,
horra gure haur maitea gaur lurrez estalia,
munduratu deneko bertzerat itzulia,
nola agertu orduko gorde den iguzkia.
4
Zerua, entzun zazu gur'etxeko auhena,
amaren nigarra ta aitaren hasperena!
Oi, hau da zorigaitzean gu aurkitzen garena!
Egiztazu zaukuneko amentsik ederrena,
plazerraren ondotik, o Jainkoa, hau pena!,
herioak iretsi du gure itxaropena.
148