Odolaren mintzoa - Euskaltzaindia

2
Deliberatu nintzan etxekon uztera,
semeak sustaturik haren ikustera;
bihotza zabilkitan batetik bertzera:
bertzeak utzirikan bat besarkatzera;
horra zer ziren ene pena ta plazerra.
3
Jarraiki zitzauzkitan haur eta emazte,
abioneraraino lagundua naute;
aira leku guzia jendez baitzen bete,
han denak egon ginen, joaile ta beste,
lurretik airatzeko orenak jo arte.
4
Nahiz batzu baziren joan nahiz zaudenak,
nik nahi baino lehen jo zuen orenak;
etxekoer emanik musu kartsuenak,
goiz aldean gintuen hartu abionak,
leku ttipian zauden ene zorionak!
5
Beti bortxaz igaiten naiz ni airekora,
xori hori ez baita Jainkoaren obra;
gostuz ez dagonean luze da denbora,
ni ez naiz ene hartan lurretik hain gora,
gauza lazgarri asko jiten zaut gogora.
6
Ibil aldi hortako aldeko lagunak,
ni bezala nituen denak euskaldunak,
ene kasu berean bidean emanak:
utzirik etxekoak eta beren lanak,
norbaiten ikusterat harat zoazanak.
191