Odolaren mintzoa - Euskaltzaindia

pertsuetan. Alta, harek errexki egiten zuen, ene iduriz, pertsua;
bainan nork ote du lan hortan aski errextasun?
Gure Basarri haundiak berak iduri izaiten du ongi eta
errexki egiten duela. Ongi egiten duela egia da; bainan, hura
kantuz ari denean, haren gibelean dagoena ohartuko da hari
ere gostatzen zaiola bere sailaren eremaitea. Eskuko erhiekin
erabiltzen duen katzakak erakusten du hori.
Batek bertzea ekartzen du, eta ohartu naiz ene ildotik atera
naizela.
Beraz, ene lehen pertsua leihoaren kanpotik eman
banuen ere, hortik laster hasi nintzan bameko alderat ere sartzen,
bai eta pertsu gehiagoren emaiten.
Ez dakit noiztik, bainan aldia hartan Urepeleko ostatuetan
izaiten ziren, bi trago eginez geroz, pertsutan hasten zirenak
karraskan. Ez dut nehor izendatuko, hainbertze baitzen
entseatzen zenik. Gero ahatik denak ixildu ziren.
Ikusi izan ditut artzen, eta nihaur ere ba ari izan, lau edo
bortz lagun jarri mahain baten inguruan, amoa ekar arazi eta
hori: pertsua bururatzen etzuenak paga. Eni etzaut behin ere
gertatu pagatu behar izaitea; zerbait gisa moldatzen nintzan
beti bururatzeko.
Ostatuan pertsuka artzeko ohidura hura, uste dut Gipuzkoako
Zaldibitik hunat jin artzain batek ekarria zuela: Joxe
Tolosa deitzen zen gizon hori; bainan guk Joxe Epele erraiten
ginion, Epelea izeneko etxean bizi izana zelakotz. Gipuzkoa­
ITa zuen emaztea ere, Gabiriako alaba eta Eusebio Igarzabal
pertsulari ezagunaren izeba. Jadanik aipatu Lorentzoren aita
eta ama ziren. Biak zenduak dira.
Lorentzoz bertze hiru seme eta alaba bat bazituzten, bizi
diranak gaur ere: Balentin, ene arreba batekin ezkondua, Martin
eta Piarre, eta alaba Teresa.
Gure Joxe maitea, ostatuan papoa berotzen zitzaioneko,
berak erraiten zuena, bertsotan hasten zen. Badugu zonbait
35