Odolaren mintzoa - Euskaltzaindia

1
Egungo egun zoragarria argitu duen Jaunari
eskerrak eman behar diozkat, lotzean kantu lanari;
eskerrak ere gure ahaide eta adixkideeri,
zorion huntan gurekin parte hartu duten guzieri.
2
Primaderaren seinale dira loreak eta ezkontza;
iguzkiak du lurra berotzen, amodioak bihotza.
Hau da egungo espos gaztentzat egiten dutan otoitza:
maitasun horren berotasunaz luzaz dezatela goza.
3
Horra bi bihotz bateratuak, sakramendua lotgarri,
Jainkoaren ta gizonen bixtan, bizi guzikotz elgarri;
beren urratsak dituztelarik xuxen bidean ezarri,
giristinoki hezi ditugun ait'amen kontsolagarri.
4
Andere espos maitagarria, gure etxeko izarra,
goxotasunaz bertzerik nehoiz eman ez daukuzun haurra;
alaba ziren bezain espos on bazira izan beharra,
zorioneko gizona izan ditaike zure senarra.
5
Etxean beti bizia zira maitasunaren argian,
zure ait'amen eta haurriden estimuaren erdian;
gurekin bezain maitagarria izanen zira agian,
amodioak gidaturikan sartu zaren familian.
6
Jaun esposaren izena ere ene gogoan badabil,
atseginekin ikusten baitut gure alabari hurbil.
Zure dohainak hauekxe dira: prestu, langile ta umil;
egundik goiti seme bezala hartzen zaitugu guk, Emil.
242